Ο ΙΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΘΗΛΩΜΑΤΩΝ (HPV-HUMAN PAPPILOMA VIRUS)

Ο ΙΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΘΗΛΩΜΑΤΩΝ (HPV-HUMAN PAPPILOMA VIRUS)

O HPV (ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων) είναι ένας επιθηλιοτρόπος ιός, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και παρουσιάζεται μόνο στα επιθήλια του σώματος μας. Επιθήλια είναι τα καλύμματα του σώματος μας, είτε είναι εσωτερικά είτε εξωτερικά π.χ. το δέρμα, ο στοματικός βλεννογόνος, ο λαρυγγικός βλεννογόνος, ο κόλπος, τράχηλος της μήτρας, ο πρωκτός κ.ά. Μεταδίδεται μόνο από την περιοχή της βλάβης όταν έρθει σε επαφή με άλλα επιθήλια. Αυτό σημαίνει ότι δεν μεταδίδεται όπως ο ιός του AIDS (HIV), o ιός της ηπατίτιδας και άλλοι, που μεταδίδονται με το αίμα ή με άλλα υγρά του σώματος. Οι διάφοροι τύποι του ιού ΗPV δηλαδή, μεταδίδονται με την τριβή προσβεβλημένου επιθηλίου με επιθήλιο και ο καθένας από αυτούς έχει περιοχή προτίμησης που παρουσιάζεται ή που παραμένει σε λανθάνουσα μορφή.

Ο ιός μπορεί να μεταδοθεί κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής – είτε μέσω διείσδυσης είτε ακόμη κάποιες φορές και χωρίς ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή. Λόγω της ευκολίας της μετάδοσής του, κάθε σεξουαλικά ενεργή γυναίκα και ανδράς κινδυνεύει να προσβληθεί από τον ιό. Γεγονός είναι ότι έως και 80% των σεξουαλικά ενεργών ανθρώπων θα προσβληθεί από λοίμωξη με κάποιο τύπο του ιού HPV κάποια στιγμή στη ζωή της.

Και ενώ τα προφυλακτικά μπορεί να μειώσουν τον κίνδυνο λοίμωξης από τον ιό δεν σας προστατεύουν πλήρως. Αυτό συμβαίνει γιατί η ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή δεν είναι απαραίτητη για τη μετάδοση του ιού.

Αν πάθετε λοίμωξη με κάποιον ογκογόνο τύπο του ιού HPV συνήθως δεν υπάρχουν συμπτώματα στα πρώιμα στάδια. Ωστόσο, ένα τεστ Παπανικολάου μπορεί να προσφέρει έγκαιρο εντοπισμό των κυτταρικών αλλοιώσεων, αναδεικνύοντας έτσι γιατί είναι τόσο σημαντικός ο τακτικός έλεγχος με τεστ Παπανικολάου.

Πόσο συχνές είναι οι μολύνσεις με HPV;

Στις ΗΠΑ, ο ιός HPV θεωρείται ο πιο συχνά σεξουαλικά μεταδιδόμενος ιός. Μερικές μελέτες εκτιμούν πως η πλειοψηφία του σεξουαλικά ενεργού πληθυσμού έχει εκτεθεί σε μόλυνση με τουλάχιστον ένα τύπο του ιού. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι δεν εμφανίζουν κάποιο σύμπτωμα. Ακριβώς επειδή ο HPV είναι τόσο κοινός και εύκολο να μεταδοθεί, δεν χρειάζεται κανείς να έχει πολλούς ερωτικούς συντρόφους για να έρθει σε επαφή με αυτόν.

Μύθοι και Αλήθειες για τη σχέση μεταξύ του HPV και του Καρκίνου του Τραχήλου της Μήτρας

• Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι του ιού. Αυτοί μπορεί να προκαλέσουν κονδυλώματα, μυρμηγκίες, θηλώματα στο δέρμα, να αποικήσουν τον τράχηλο της μήτρας και να προκαλέσουν ή να μην προκαλέσουν προκαρκινικές αλλαγές στα κύτταρά του.
• Μερικοί μόνο από τους τύπους του ιού είναι συνδεδεμένοι με τον καρκίνο του τραχήλου. Αυτοί ονομάζονται ‘υψηλού κινδύνου’.
• Οι τύποι του ιού που προκαλούν τα κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων δεν σχετίζονται με τον καρκίνο του τραχήλου. Αυτοί ονομάζονται ‘χαμηλού κινδύνου’.
• Συχνά κάποια άτομα εκτίθενται σε περισσότερους από έναν τύπους του ιού, μερικοί από τους οποίους μπορεί να είναι και υψηλού κινδύνου. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι φορείς δεν παρουσιάζουν ποτέ καρκίνο του τραχήλου.
• Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας συνήθως αναπτύσσεται μετά από πολλά χρόνια.
• Η πλειοψηφία των γυναικών που εμφανίζουν καρκίνο του τραχήλου δεν έχει κάνει ποτέ Παπ τεστ ή δεν έχει κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια.
• Ο καρκίνος του τραχήλου μπορεί να προληφθεί αν μια γυναίκα κάνει το Παπ τεστ και την κλινική εξέταση κάθε χρόνο στον γυναικολόγο της. Με τον τρόπο αυτό αν βρεθούν ανώμαλα κύτταρα, παρακολουθούνται και εάν επιμείνουν αφαιρούνται.
• Τις περισσότερες φορές οι άνδρες δεν αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με τις γυναίκες, ακόμη και αν φέρουν τους ιούς υψηλού κινδύνου.

Α. Κονδυλώματα

Ποιά είναι τα συμπτώματα των Κονδυλωμάτων;

Μερικοί μόνο τύποι HPV προκαλούν Κονδυλώματα στα γεννητικά όργανα. Άλλοι πάλι τύποι μπορεί να προκαλέσουν αλλαγές στα κύτταρα των επιφανειακών στιβάδων του δέρματος (μυρμηγκίες) ή του βλεννογόνου (τράχηλος της μήτρας).

Με τι μοιάζουν τα κονδυλώματα;

Τα κονδυλώματα εμφανίζονται ως προεξοχές του δέρματος με αλλαγή της αρχιτεκτονικής του. Μπορεί να είναι μονήρη ή πολλαπλά και να μοιάζουν με μικρά σπυράκια ή το συχνότερο με μικροσκοπικό κουνουπίδι. Τις περισσότερες φορές έχουν το χρώμα του δέρματος, αλλά μπορεί να είναι και λίγο λευκότερα. Δεν προκαλούν κνησμό, πόνο ή αίσθημα καύσου.
Πολλές φορές, όταν το μέγεθος των κονδυλωμάτων είναι πολύ μικρό, δεν φαίνονται με γυμνό μάτι και ονομάζονται ‘υποκλινικά’. Στις περιπτώσεις αυτές οι πάσχοντες μπορεί να μην γνωρίζουν καν ότι φέρουν τον HPV.
Οι τύποι του ιού που προκαλούν κονδυλώματα δεν σχετίζονται με τον καρκίνο και είναι ουσιαστικά αβλαβείς. Η παρουσία τους απλά υποδηλώνει την λοίμωξη από τον ιό.

Πού μπορούν να εμφανιστούν τα κονδυλώματα;

Στις γυναίκες στο αιδοίο, στον κόλπο, στην περιπρωκτική χώρα, στη βουβωνική χώρα και στον τράχηλο της μήτρας(πιό σπάνια). Στους άντρες στο πέος, στο όσχεο, στην περιπρωκτική χώρα, στη βουβωνική χώρα.

Πόσο συχνά μπορούν να υποτροπιάσουν τα κονδυλώματα;

• Πολλοί ασθενείς προσβάλλονται μόνο μια φορά, μα σε κάποιους εμφανίζονται συχνές υποτροπές.
• Ο ιός θεωρείται ενεργός όταν τα κονδυλώματα είναι παρόντα.
• Όταν δεν υπάρχουν κονδυλώματα, θεωρούμε πως ο ιός βρίσκεται σε λανθάνουσα φάση στα κύτταρα του δέρματος και ότι δεν μπορεί να μεταδοθεί.
• Τις περισσότερες φορές το ανοσοποιητικό μας σύστημα αντιμετωπίζει τον ιό ή τον καθιστά αδρανή για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
• Είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πότε μεταδόθηκε ο ιός, γιατί τα κονδυλώματα μπορεί να εμφανιστούν σε διάστημα μιας εβδομάδας, μερικών μηνών ή ακόμη και ποτέ μετά από επαφή με άτομο το οποίο είναι φορέας του ιού.

Πώς κολλά κάποιος τα κονδυλώματα;

• Οποιοδήποτε σεξουαλικά ενεργό άτομο μπορεί να προσβληθεί από τον ιό.
• Οι τύποι του HPV που προκαλούν κονδυλώματα μεταδίδονται συνήθως με απλή δερματική επαφή κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης με κάποιον που έχει ενεργή λοίμωξη.
• Δεν γνωρίζουμε πολλά για μετάδοση του ιού σε υποκλινικές περιπτώσεις. Το σίγουρο είναι πως μπορεί μεν να μεταδίδεται πολύ εύκολα ο ιός αν υπάρχει ενεργό κονδύλωμα, δεν αποκλείεται όμως να μεταδίδεται ακόμη και όταν δεν υπάρχουν εμφανή συμπτώματα.
• Οι τύποι του ιού που προκαλούν κονδυλώματα είναι διαφορετικοί από αυτούς που προκαλούν συμπτώματα στα χέρια (π.χ. Μυρμηγκίες). Κατά συνέπεια, τα κονδυλώματα δεν μεταδίδονται αν ακουμπήσουμε τα χέρια ή τα πόδια κάποιου που έχει έκφραση του ιού των κονδυλωμάτων εκεί και αυτό επειδή οι βλάβες αυτές οφείλονται σε άλλους τύπους του HPV.
• Τα κονδυλώματα δεν είναι συχνά στο στόμα και γι’ αυτό πιστεύεται ότι η μετάδοση του συγκεκριμένου τύπου του ιού είναι πιο δύσκολη με τον στοματικό έρωτα.

Πώς μπορεί ένα πρόσωπο να ανακαλύψει εάν έχει Κονδυλώματα;

Μερικές φορές τα Κονδυλώματα είναι πολύ δύσκολο να διαγνωστούν. Επίσης, μπορεί να είναι δύσκολο να ειπωθεί η διαφορά μεταξύ ενός κονδυλώματος και φυσιολογικών αλλαγών στη γεννητική περιοχή. Εάν μια γυναίκα σκέφτεται ότι έχει κονδυλώματα ή έχει εκτεθεί σε HPV, πρέπει να επισκεφθεί το γυναικολόγο της. Η βιοψία δεν είναι απαραίτητη για τη διάγνωση των κονδυλωμάτων. Αυτό γίνεται μόνο εάν η βλάβη είναι ασυνήθιστη ή ύποπτη. Δεν υπάρχει καμία εξέταση αίματος κλινικά διαθέσιμη για να εντοπίσει τον HPV.

Πώς μπορεί κάποιος να μειώσει τον κίνδυνο της εμφάνισης κονδυλωμάτων;

Οποιοσδήποτε είναι σεξουαλικά ενεργός μπορεί να κολλήσει τυχαία αυτόν τον κοινό ιό. Οι τρόποι να μειωθεί ο κίνδυνος είναι:

• Μη ερχόμενος σε σεξουαλική επαφή.
• Ερχόμενος σε σεξουαλική επαφή μόνο με ένα σύντροφο που έρχεται σε σεξουαλική επαφή μόνο με αυτόν.

Οι άνθρωποι που έχουν πολλούς συντρόφους διατρέχουν το μεγαλύτερο κίνδυνο και για άλλα Σεξουαλικά Μεταδιδόμενα Νοσήματα (STD). Εάν κάποιος έχει ορατά συμπτώματα των κονδυλωμάτων, δεν πρέπει να έχει σεξουαλική δραστηριότητα έως ότου αυτά αφαιρεθούν. Τα προφυλακτικά χρησιμοποιούμενα με το σωστό τρόπο μπορεί να βοηθήσουν και να παρέχουν προστασία, αλλά μόνο για το δέρμα που καλύπτεται από αυτά, έτσι δεν προστατεύουν 100%. Οι σπερμοκτόνοι αφροί, κρέμες, ζελατίνες κλπ, δεν αποδεικνύονται αποτελεσματικοί στην παρεμπόδιση του HPV και μπορούν να προκαλέσουν μικροσκοπικά γδαρσίματα που καθιστούν ευκολότερο να μεταδοθούν τα STD.
Όταν κάποιος έχει HPV, δεν εκτίθεται πάλι στον ίδιο τύπο του ιού. Αυτό οφείλεται πιθανώς στην απάντηση του ανοσοποιητικού συστήματος στον ιό. Εντούτοις, είναι δυνατό να μολυνθεί με έναν διαφορετικό τύπο του HPV από έναν νέο σύντροφο.

Πώς αντιμετωπίζονται τα κονδυλώματα;

Ενώ δεν υπάρχει καμία ιατρική θεραπεία για την εκρίζωση του HPV, υπάρχουν επιλογές αντιμετώπισης των συμπτωμάτων του. Ο στόχος οποιασδήποτε θεραπείας είναι να αφαιρεθούν τα κονδυλώματα για να φύγουν τα ενοχλητικά συμπτώματα. Μερικές θεραπείες γίνονται στο ιατρείο και άλλες είναι κρέμες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο σπίτι για πολλές εβδομάδες:

• Podophyllin (μια χημική ένωση που πρέπει να εφαρμοστεί από γιατρό). Αυτή είναι μια παλαιότερη θεραπεία και δεν χρησιμοποιείται σήμερα.
• Καυτηριασμός (που καίει τα κονδυλώματα με διαθερμία)
• Θεραπεία λέιζερ (που χρησιμοποιεί ένα έντονο φως για να καταστρέψει τα κονδυλώματα). Αυτό χρησιμοποιείται για μεγαλύτερα ή εκτενή κονδυλώματα.

Τι γίνεται με την εγκυμοσύνη και τα κονδυλώματα;

Οι περισσότερες έγκυες γυναίκες που έχουν κονδυλώματα είναι απίθανο να παρουσιάσουν επιπλοκές ή προβλήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της γέννησης. Λόγω των ορμονών στο σώμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τα κονδυλώματα μπορούν να αυξήσουν το μέγεθος και τον αριθμό τους ή να αιμορραγήσουν.

Β. HPV και Καρκίνος του Τραχήλου της Μήτρας

Μεταξύ των ασθενών και των γιατρών υπάρχει σύγχυση για τους ‘χαμηλού κινδύνου’ τύπους HPV που προκαλούν τα κονδυλώματα και τους ‘υψηλού κινδύνου’ τύπους που συνδέονται με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.

Τι είναι τραχηλική δυσπλασία;

Όταν μια γυναίκα πηγαίνει στον γυναικολόγο της για το τεστ Pap, το κάνει για να σιγουρευτεί ότι δεν υπάρχει καμία ανωμαλία ή προκαρκινική αλλαγή. Εάν τα αποτελέσματα του τεστ παρουσιάζουν κυτταρικές αλλαγές, αυτές συνήθως αποκαλούνται δυσπλασία.Τις περισσότερες φορές, αυτές οι αλλαγές κυττάρων οφείλονται σε HPV. Υπάρχουν πολλοί τύποι των HPV που μπορούν να προκαλέσουν δυσπλασία. Οι περισσότεροι από αυτούς τους τύπους θεωρούνται ‘υψηλού κινδύνου’ τύποι, το οποίο σημαίνει ότι έχουν συνδεθεί με τον καρκίνο του τραχήλου. Όμως επειδή μια γυναίκα έχει δυσπλασία, δεν σημαίνει ότι θα πάθει καρκίνο. Σημαίνει ότι ο γυναικολόγος της θα θελήσει να ελέγξει με προσοχή τον τράχηλό της κάθε 6 μήνες και να κάνει ενδεχομένως κολποσκόπηση ή/και βιοψία- για να αποτρέψει περαιτέρω αλλαγές κυττάρων που θα μπορούσαν να γίνουν καρκινικές αν δεν υπόκειντο σε θεραπεία. Ο HPV είναι ένας πολύ κοινός ιός και οι περισσότερες γυναίκες με HPV δεν αναπτύσσουν καρκίνο. Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας είναι ένας αργά αυξανόμενος καρκίνος.

Τι γίνεται με τα ανώμαλα αποτελέσματα του Pap;

Οι γυναίκες εξετάζονται συνήθως περαιτέρω. Αυτό μπορεί να περιλάβει την κολποσκόπηση ή και μια βιοψία, ή την επιστροφή σε μερικούς μήνες για άλλο ένα Pap.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του Pap, της κολποσκόπησης, της βιοψίας και ενός τεστ HPV;

Pap τεστ είναι ο έλεγχος της επιφανειακής στιβάδας των κυττάρων του τραχήλου για να βρούμε τυχόν αλλαγές προτού να μετατραπούν σε καρκίνο. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης, μια μικρή βούρτσα χρησιμοποιείται για να πάρει ένα δείγμα των τραχηλικών κυττάρων. Αυτά τα κύτταρα τίθενται έπειτα σε διαφανές γυαλί και στέλνονται στο εργαστήριο για την αξιολόγηση.
Η βιοψία είναι παρόμοια με το Pap, αλλά μια μεγαλύτερη συστάδα των κυττάρων αφαιρείται από τον τράχηλο και βλέπουμε εάν υπάρχουν ανώμαλες αλλαγές κυττάρων σε συγκεκριμένα ύποπτα σημεία. Είναι ένας καλός τρόπος να επιβεβαιωθεί το αποτέλεσμα του Pap σε περίπτωση αμφιβολίας και να αποκλειστεί ο καρκίνος. Η βιοψία γίνεται ταυτόχρονα με την κολποσκόπηση.
Στην κολποσκόπηση ελέγχουμε τον κόλπο και τον τράχηλο με κάμερα μεγάλης μεγέθυνσης και υψηλής ακρίβειας. Εφαρμόζουμε φίλτρα χρώματος και διάφορα υγρά στην επιφάνεια του τραχήλου για να βρούμε τυχόν παθολογικές αλλαγές.
Το HPV τεστ ελέγχει άμεσα το γενετικό υλικό (DNA) του HPV μέσα στα κύτταρα και μπορεί να ανιχνεύσει τους ‘υψηλού κινδύνου’ τύπους που συνδέονται με τον καρκίνο του τραχήλου. Η δοκιμή γίνεται με το ίδιο δείγμα κυττάρων που λαμβάνεται κατά τη διάρκεια της Pap δοκιμής.

Τι είναι το Thin Prep;

Είναι μια νέα μέθοδος PAP τεστ, η οποία έχει μεγαλύτερη ακρίβεια στη λήψη του δείγματος και καλύτερη ανάλυση των κυττάρων. Με τον τρόπο αυτό μειώνονται πάρα πολύ οι πιθανότητες λάθους στη διάγνωση των κυτταρικών αλλαγών.

Μπορεί ένας άνδρας να βρει αν έχει HPV;

Η έρευνα έχει δείξει ότι το HPV τεστ μπορεί να οδηγήσει σε ασυμβίβαστα αποτελέσματα. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι δύσκολο να αποκτηθεί ένα καλό δείγμα κυττάρων από το παχύ δέρμα του πέους. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα έχουν ορατά συμπτώματα εάν εκτίθενται σε HPV. Επομένως, για τους περισσότερους, ο ιός είναι υποκλινικός (αόρατος). Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους άνδρες. Εάν ένας άνδρας εκτεθεί στον HPV δύσκολα θα παρουσιάσει τα συμπτώματα. Τις περισσότερες φορές, τα άτομα δεν θα έχουν κανέναν κίνδυνο υγείας ακόμα και με τους ‘υψηλού κινδύνου’ τύπους του HPV.

Πώς μπορούν να μεταδοθούν σε ένα άτομο οι τύποι του HPV που προκαλούν τις αλλαγές κυττάρων;

Οποιοσδήποτε είναι σεξουαλικά ενεργός μπορεί να εκτεθεί στον HPV. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκτίθενται στους υψηλού κινδύνου τύπους του HPV σε κάποιο βαθμό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουν ανώμαλες αλλαγές κυττάρων (δυσπλασία). Οι τύποι του HPV που προκαλούν ανώμαλες αλλαγές κυττάρων μεταδίδονται συνήθως από την άμεση επαφή του δέρματος κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής (κολπικός, πρωκτικός, ή και στοματικός έρωτας) με κάποιο άτομο που έχει αυτήν την μόλυνση. Οι τύποι των HPV που προκαλούν τις ανώμαλες αλλαγές δεν προκαλούν χαρακτηριστικά τα συμπτώματα σε άλλα μέρη σωμάτων όπως τα χέρια.

Πώς μπορεί κάποιος να μειώσει τον κίνδυνο HPV μόλυνσης;

Οποιοσδήποτε είναι σεξουαλικά ενεργός μπορεί να συναντήσει τυχαία αυτόν τον κοινό ιό. Οι τρόποι να μειωθεί ο κίνδυνος είναι:

• Μη ερχόμενος σε σεξουαλική επαφή.
• Ερχόμενος σε σεξουαλική επαφή μόνο με ένα σύντροφο που έρχεται σε σεξουαλική επαφή μόνο με αυτόν.

Τα προφυλακτικά χρησιμοποιούμενα με το σωστό τρόπο μπορεί να βοηθήσουν και να παρέχουν προστασία, αλλά μόνο για το δέρμα που καλύπτεται από αυτά, έτσι δεν προστατεύουν 100%.
Όταν κάποιος έχει HPV, δεν είναι εκτίθεται πάλι στον ίδιο τύπο του ιού. Αυτό οφείλεται πιθανώς στην απάντηση του ανοσοποιητικού συστήματος στον ιό. Εντούτοις, είναι δυνατό να μολυνθεί με έναν διαφορετικό τύπο του HPV από έναν νέο σύντροφο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι εκτίθενται σε έναν ή περισσότερους τύπους HPV στη διάρκεια της ζωής τους και δεν το γνωρίζουν επειδή δεν έχουν ορατά συμπτώματα. Είναι σημαντικό για τους σεξουαλικούς συντρόφους να αντιληφθούν ‘ολόκληρη την εικόνα’ για τον HPV, έτσι ώστε και οι δύο να μπορούν να λάβουν τις αποφάσεις τους βασισμένοι στα γεγονότα και όχι στο φόβο ή τις τυχόν παρερμηνείες.

Πώς αντιμετωπίζονται τα ανώμαλα κύτταρα;

Αυτήν την περίοδο, δεν υπάρχει διαδικασία για να εκριζώσει τον ιό HPV. Εντούτοις, υπάρχουν διάφορες επιλογές διαθέσιμες για την αφαίρεση των ανώμαλων κυττάρων. Τις περισσότερες φορές η θεραπεία δεν είναι απαραίτητη για την ήπια τραχηλική δυσπλασία. Ο ΗPV μπορεί να εμφανιστεί έπειτα από μια μακρά λανθάνουσα φάση και εν συνεχεία να επανέλθει σε αυτήν χωρίς να είναι ανιχνεύσιμος. Ο στόχος οποιασδήποτε θεραπείας είναι να αφαιρεθούν τα ανώμαλα κύτταρα εάν αυτά επιμένουν ή προκαλούν τουλάχιστον μέτριες βλάβες:

• Κρυοθεραπεία (που παγώνει τα κύτταρα με το υγρό άζωτο)
• LEETZ (large loop excision of transformation zone), όπου αφαιρείται η επιφανειακή στιβάδα των κυττάρων του τραχήλου
• Κωνοειδής εκτομή, όπου αφαιρείται αρκετά μεγάλο κομμάτι του τραχήλου
• Εξάχνωση με Laser, όπου καταστρέφονται τα κύτταρα της επιφανειακής στιβάδας των κυττάρων του τραχήλου

Τι γίνεται με την εγκυμοσύνη, τον HPV και την τραχηλική δυσπλασία;

Σε μερικές έγκυες γυναίκες, η δυσπλασία μπορεί να επιδεινωθεί. Αυτό μπορεί να οφείλεται στις ορμονικές αλλαγές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μερικές εβδομάδες μετά από την γέννηση του μωρού, ο γυναικολόγος θα εξετάσει τον τράχηλο πάλι και θα κάνει Pap τεστ. Πολλές φορές μετά από την εγκυμοσύνη, οι αλλαγές των κυττάρων εξαφανίζονται αυτόματα και καμία θεραπεία δεν είναι απαραίτητη, όπως δηλαδή και στις μη έγκυες γυναίκες. Οι τύποι του HPV που μπορούν να προκαλέσουν αλλαγές στα τραχηλικά κύτταρα δεν προκαλούν προβλήματα στα μωρά.

http://www.testpap.com/sexoualikos_metadidomena_nosimata/iogeni_afrodisia_nosimata/1576/

ΓΕΝΕΤΗΣΙΟΣ ΕΡΠΗΣ Ή ΕΡΠΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ (HSV-2)

ΓΕΝΕΤΗΣΙΟΣ ΕΡΠΗΣ Ή ΕΡΠΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ (HSV-2)

Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί ιοί που προκαλούν έρπητα.

• Ο απλός έρπης τύπου 1 (Herpes Simplex Virus 1 -ΗSV1) προκαλεί επιχείλιο έρπητα που εμφανίζεται στα χείλια, το στόμα και το πρόσωπο,
• Ο απλός έρπης τύπου 2 (Herpes Simplex Virus 2 -ΗSV2) προκαλεί έρπητα των γεννητικών οργάνων
• Ο ιός Varicella Zoster Virus(VZV) προκαλεί έρπητα ζωστήρα.

Και οι τρεις ιοί προκαλούν φουσκάλες και έλκη (πληγές), τα οποία εκδηλώνονται σε διαφορετικά σημεία και με διαφορετική ένταση ανάλογα με τον τύπο του ιού.

Τι είναι ο έρπης των γεννητικών οργάνων (HSV2);

Είναι μια συχνή πάθηση που οφείλεται στον ιό του έρπητα (herpes simplex virus, HSV), ο οποίος απαντάται σε δύο τύπους. Ο τύπος 1 του ίδιου ιού είναι πολύ συχνότερος και προσβάλλει τα χείλη, το πρόσωπο ή τα μάτια. Ο τύπος 2 προσβάλλει τα γεννητικά όργανα. Υπολογίζεται ότι το 80% των ενηλίκων έχει μολυνθεί με τον ιό τύπου 1, ενώ το 10% με τον ιό τύπου 2. Όμως η διάκριση των δύο τύπων ανάλογα με την εντόπισή τους δεν είναι τόσο απόλυτη και υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου υπάρχει αλληλοεπικάλυψη.

Πού εντοπίζεται;

Ο ιός τύπου 2 (έρπης των γεννητικών οργάνων) προσβάλλει την επιδερμίδα στη βάλανο του πέους, στην ακροποσθία (πετσάκι) και στον κορμό του πέους. Ακόμη μπορεί να εμφανιστεί στον πρωκτό ή και στους γλουτούς. Από την επιδερμίδα ο ιός μπαίνει μέσα στα νεύρα και παραμένει εκεί δια βίου σε κατάσταση «χειμερίας νάρκης.» Ακόμη μπορεί να εμφανιστεί στην εσωτερική επιφάνεια του στόματος και του φάρυγγα.

Μετάδοση

Μεταδίδεται με την επαφή με τις φυσαλίδες (βλ. παρακάτω). Οι φορείς μπορούν να μεταδώσουν τον ιό ακόμη και χωρίς να παρουσιάζουν συμπτώματα. Η μετάδοση μπορεί να γίνει με άμεση δερματική επαφή, κάνοντας σεξ χωρίς προφυλακτικό, με στοματικό σεξ ή με στοματο-πρωκτική επαφή.

Συμπτώματα

Συνήθως 3-9 μέρες μετά τη μόλυνση εμφανίζεται ερυθρότητα και μικρές φυσαλίδες γεμάτες με υγρό στην προσβεβλημένη περιοχή, που συνοδεύονται από πόνο σαν κάψιμο. Οι φυσαλίδες σπάζουν, σχηματίζουν κρούστα και εξελίσσονται σε μικρά έλκη που θεραπεύονται από μόνα τους σε 2-3 εβδομάδες.

Σε εντόπιση του ιού στο στόμα και τον φάρυγγα μπορεί να υπάρχει έντονος πόνος. Σε εντόπιση στον πρωκτό, μπορεί να υπάρχει πόνος και αιματηρό έκκριμα.

Όμως η επαφή με τον ιό του έρπητα ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε μερικούς δεν υπάρχει κανένα σύμπτωμα, ενώ σε λίγους μπορεί να εμφανιστεί πυρετός, πόνος στους μύες και πονοκέφαλος. Σε άτομα που έχουν ήδη περάσει έρπητα στα χείλη, τα συμπτώματα είναι ελαφρύτερα, λόγω υπάρξεως αντισωμάτων κατά του ιού στο αίμα.

Εξέλιξη

Δεδομένου ότι ο ιός παραμένει για πάντα μέσα στο σώμα, μπορεί να ξαναεμφανιστεί όταν η άμυνα του οργανισμού έχει πέσει, και να ξανακάνει άλλο ένα επεισόδιο της νόσου (αναζωπύρωση). Πριν από την αναζωπύρωση το άτομο αισθάνεται επί μέρες ή ώρες τσιμπήματα, κάψιμο ή γαργάλημα στην περιοχή όπου θα εμφανιστούν οι φυσαλίδες. Με την πάροδο του χρόνου τα επεισόδια γίνονται πιο αραιά και λιγότερο σοβαρά. Περίπου το 80% των ατόμων που έχουν εκδηλώσει για πρώτη φορά έρπητα γεννητικών οργάνων θα εμφανίσουν τουλάχιστον μία αναζωπύρωση. Το πιο συχνό σενάριο είναι περιοδικές αναζωπυρώσεις (περίπου 4 το χρόνο με μειούμενη συχνότητα).

Παράγοντες που προκαλούν την αναζωπύρωση είναι το παρατεταμένο στρες, η κατάχρηση αλκοόλ, το δυνατό ηλιακό φως (υπεριώδες), καθώς και όλες οι παθήσεις που ελαττώνουν την άμυνα του οργανισμού.

Σε οροθετικούς για τον HIV που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο της νόσου, τα επεισόδια μπορεί να είναι πιο συχνά και πιο σοβαρά.

Επιπλοκές

Μόλυνση των ελκών από μικρόβια (βακτηρίδια). Προσβολή των ματιών (κερατοειδούς) με πιθανή μόνιμη ελάττωση της οράσεως.

Θεραπεία

Η θεραπεία του έρπητα γίνεται με ειδικά φάρμακα, τα ιοστατικά (τα αντιβιοτικά δεν κάνουν απολύτως τίποτε). Δεδομένου ότι ο ιός δεν είναι δυνατόν να εκριζωθεί, αλλά παραμένει στον οργανισμό δια βίου, στόχος την θεραπείας είναι να:

• ελαττώσει τη διάρκεια του εκάστοτε επεισοδίου, να επιταχύνει την επούλωση και εμμέσως να μικρύνει τη μολυσματική περίοδο,
• να ελαττώσει τον αριθμό των αναζωπυρώσεων ή να τις σταματήσει εντελώς.

Προφύλαξη

Δεν υπάρχει εμβόλιο. Συνιστάται η χρήση προφυλακτικού σε όλες τις σεξουαλικές επαφές. Άτομα μολυσμένα με έρπητα μπορεί να είναι μεταδοτικά τόσο όταν έχουν ορατά συμπτώματα της νόσου, αλλά ακόμη και χωρίς συμπτώματα. Άτομα με συμπτώματα είναι μεταδοτικά από την αρχή του επεισοδίου μέχρι την αποθεραπεία και του τελευταίου έλκους. Ό έρπης στα χείλη ή στο πρόσωπο μπορεί να μεταδοθεί στα γεννητικά όργανα μέσω του στοματικού σεξ.

Συμβουλή

Οι φυσαλίδες του έρπητα, και οι πληγές που παίρνουν τη θέση τους, κάνουν πιο εύκολο να κολλήσετε HIV αν κάνετε σεξ χωρίς προφυλακτικό!

http://www.testpap.com/sexoualikos_metadidomena_nosimata/iogeni_afrodisia_nosimata/1547/

Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ Β (HBV)

Ο ιός της ηπατιτιδας Β (HBV)

Η ηπατιτιδά είναι μια ασθένεια του ήπατος, η σοβαρότητα της οποίας, εξαρτάται κυρίως από την αιτία που την προκαλεί, αλλά και απ’ την γενική κατάσταση της υγείας του προσβεβλημένου ατόμου και την ηλικία του. Μπορεί να προκληθεί από ιούς, τοξικές ουσίες (φάρμακα, αλκοόλ) ή και από το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού (αυτοάνοση πάθηση). Τα σημαντικότερα αίτια που προκαλούν ηπατίτιδα είναι οι ιοί και απ’ αυτούς συχνότεροι είναι οι ιοί Ηπατίτιδας Α, Β, C, D και Ε. Έτσι μιλάμε για ηπατίτιδα Α, για ηπατίτιδα Β, C, κ.λπ.

Ο ιός της ηπατίτιδας Β (Hepatitis B virus – HBV) ανήκει στην οικογένεια Hepadnaviridae (Hepa – ηπαρ, dna – περιέχει δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ DNA), είναι ένας ηπατοτροπικός DNA ιός, πολύ ανθεκτικός, ο οποίος μπορεί να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας εκτός του ξενιστή του. Η φυσική πορεία και η εξέλιξη της HBV λοίμωξης αρχίζει από τη στιγμή της μόλυνσης από τον ιό και περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα κλινικών εκδηλώσεων που ποικίλλει. Σε ποσοστό 30-40% των περιπτώσεων η πάθηση περνάει απαρατήρητη με ελάχιστα ή καθόλου συμπτώματα. Στην οξεία φάση οι περισσότεροι ασθενείς παρουσιάζουν έντονα συμπτώματα (πυρετό, ανορεξία, κόπωση, εμετούς, ίκτερο, σκούρα ούρα και αποχρωματισμένα κόπρανα) ενώ στην χρόνια μορφή της νόσου, που εμφανίζεται στο 10% των προσβεβλημένων και είναι πολύ σοβαρή, μπορεί να προκαλέσει κίρρωση του ήπατος και καρκίνο. Οι οροθετικοί που μολύνονται από ηπατίτιδα Β έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν την χρόνια μορφή της νόσου.

Πώς μεταδίδεται ο ιός της ηπατίτιδας Β;

Ο ιός της ηπατίτιδας Β μεταδίδεται:

• με σεξουαλική επαφή χωρίς τη χρήση προφυλακτικού, με άτομο που έχει μολυνθεί από τον ιό
• με την κοινή χρήση συριγγών ή άλλων εργαλείων για την προετοιμασία υλικού για τη χρήση ενδοφλεβίων ναρκωτικών
• από μολυσμένη μητέρα σε παιδί κατά τον τοκετό (κάθετη μετάδοση)
• με την κοινή χρήση προσωπικών αντικειμένων (ξυραφάκια, οδοντόβουρτσα, νυχοκόπτες)
• χρήση ενδοφλεβίων ναρκωτικών
• με τρύπημα με μολυσμένη βελόνα ή αιχμηρό αντικείμενο (π.χ. συνήθης τρόπος μετάδοσης σε προσωπικό νοσοκομείου ή κατά την εκτέλεση τατουάζ)
  με μεταγγίσεις αίματος ή παραγώγων του (εξαιρετικά σπάνια πια λόγω του συστηματικού ελέγχου στις αιμοδοσίες)

Ο ιός της ηπατίτιδας Β δεν μεταδίδεται με:

• νερό, τροφή
• σκεύη μαγειρικά ή εστιάσεως
• με κοινή χρήση της τουαλέτας
  την κοινωνική επαφή (χειραψία, αγκαλιά, φιλί, βήχας, φτέρνισμα)

Άτομα που διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για ηπατίτιδα Β, είναι:

• τα άτομα που έχουν σεξουαλική επαφή με πάσχοντες
• ομοφυλόφιλοι άνδρες
• όσοι έχουν πολλαπλούς ερωτικούς συντρόφους ή έχουν άλλο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα
• νεογνά μολυσμένων μητέρων
• χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών
• επαγγελματίες υγείας
• ασθενείς σε μονάδες τεχνητού νεφρού
• μέλη οικογένειας χρόνιων πασχόντων από ηπατίτιδα Β που δεν έχουν εμβολιαστεί

Αν ανήκετε στα άτομα που διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο, συνίσταται η άμεση και τακτική ειδική εξέταση για την ηπατίτιδα Β.

Πώς εξελίσσεται η ηπατίτιδα Β;

Το χρονικό διάστημα από τη στιγμή της μόλυνσης μέχρι την εμφάνιση συμπτωμάτων, κυμαίνεται από 45-180 ημέρες (περίοδος επώασης). Οξεία ηπατίτιδα με εμφάνιση ικτέρου, συμβαίνει σε λιγότερα του 10% των παιδιών ηλικίας κάτω των 5 ετών και σε 30-50% των ενηλίκων, ενώ οι υπόλοιπες περιπτώσεις δεν εμφανίζουν κανένα σύμπτωμα.

Ως χρόνιος φορέας ηπατίτιδας Β ορίζεται κάποιος που συνεχίζει να έχει τον ιό στο αίμα του για διάστημα μεγαλύτερο από 6 μήνες. Ένας φορέας συνήθως δεν έχει συμπτώματα, αλλά παραμένει μολυσμένος με τον ιό για χρόνια και μπορεί να μεταδώσει τον ιό και σε άλλους. Όλοι οι χρόνιοι φορείς πρέπει να παρακολουθούνται δια βίου, γιατί πιθανώς να έχουν χρόνια βλάβη στο ήπαρ που μπορεί να οδηγήσει σε κίρρωση και ηπατοκυτταρικό καρκίνο. Η ταυτόχρονη κατάχρηση αλκοόλ είναι παράγοντας που επιταχύνει την εξέλιξη της ηπατικής νόσου προς κίρρωση.

Πώς μπορώ να μάθω αν έχω μολυνθεί από τον ιό της ηπατίτιδας Β;

Μπορεί να έχετε ηπατίτιδα Β, να μεταδίδετε τη νόσο, και να μην το γνωρίζετε. Ορισμένες φορές ένα άτομο με ηπατίτιδα Β μπορεί να μην έχει απολύτως κανένα σύμπτωμα. Εάν θέλετε να ελεγχθείτε για ηπατίτιδα Β, πρέπει να κάνετε την ειδική εξέταση για Ηπατίτιδα Β. Υπάρχουν πολλές ειδικές εξετάσεις που δείχνουν εάν έχετε ηπατίτιδα Β (π.χ. αυστραλιανό αντιγόνο HΒsAg) και πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα (οξεία ή χρόνια, απλός φορέας ή πάσχων από ενεργό ηπατίτιδα).

Στην περίπτωση της χρόνιας ηπατίτιδας, ο γιατρός σας ίσως σας ζητήσει να κάνετε βιοψία ήπατος. Είναι μια απλή εξέταση που γίνεται στο κρεβάτι του ασθενούς, διαρκεί λίγα λεπτά και σε έμπειρα χέρια έχει ελάχιστες επιπλοκές. Κατά τη διάρκεια της βιοψίας, αφαιρείται με βελόνα ένα μικροσκοπικό κομμάτι ήπατος, η εξέταση του οποίου θα δείξει τη σοβαρότητα της βλάβης στο ήπαρ και θα βοηθήσει στην απόφαση για θεραπεία ή όχι.

Υπάρχει ειδική θεραπεία;

Υπάρχει ειδική θεραπεία για την Ηπατίτιδα Β. Τα φάρμακα δρουν ενισχύοντας την άμυνα του οργανισμού, μειώνοντας τον πολλαπλασιασμό του ιού της ηπατίτιδας Β και επιβραδύνοντας την ηπατική νόσο. Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορούν ακόμα και να εκριζώσουν τον ιό της ηπατίτιδας Β. Η χορήγησή τους γίνεται μόνο από εξειδικευμένους γιατρούς και πάντα κάτω από ιατρική παρακολούθηση.

Τι μπορώ να κάνω για να προστατευτώ από την ηπατίτιδα Β;

• ο εμβολιασμός αποτελεί το καλύτερο μέτρο πρόληψης
• σε περίπτωση που χρησιμοποιείται ενδοφλέβια ναρκωτικά, μη μοιράζεστε βελόνες, σύριγγες ή άλλα αντικείμενα και εμβολιαστείτε για την ηπατίτιδα Α και Β
• χρησιμοποιείτε προφυλακτικό κατά τη σεξουαλική επαφή
• μη μοιράζεστε ξυραφάκια, οδοντόβουρτσες, νυχοκόπτες, κτλ
• σκεφθείτε τους κινδύνους, εάν επιθυμείτε να κάνετε τατουάζ ή τρύπημα διαφόρων σημείων του σώματος
• εάν είστε επαγγελματίας υγείας εμβολιαστείτε για την ηπατίτιδα Β
• εάν εκτεθείτε στον ιό της ηπατίτιδας Β, υπάρχει τρόπος προφύλαξης (με τη χορήγηση υπεράνοσης γάμμα σφαιρίνης και ταυτόχρονης έναρξης του εμβολιασμού)

- εάν είστε φορέας ηπατίτιδας Β:

• μη γίνετε αιμοδότης ή δωρητής οργάνων
• μη μοιράζεστε προσωπικά σας αντικείμενα που μπορεί να φέρουν αίμα επάνω τους με άλλους (π.χ. ξυραφάκια, οδοντόβουρτσες, νυχοκόπτες)
• καλύψτε κάθε ανοικτή πληγή ή τραύμα και καθαρίστε πιτσιλιές αίματος με αδιάλυτη χλωρίνη
• εμβολιαστείτε για την ηπατίτιδα Α

- εάν είστε έγκυος:

• εξεταστείτε για ηπατίτιδα Β. Μητέρες με ηπατίτιδα Β μπορεί να μεταδώσουν τη νόσο στα παιδιά τους κατά τη διάρκεια του τοκετού. Η χορήγηση ειδικής σφαιρίνης (HBIG) και του εμβολίου της ηπατίτιδας β στο νεογνό κατά τη διάρκεια του πρώτου εικοσιτετραώρου μειώνει θεαματικά την πιθανότητα μετάδοσης (προστασία >90-95%).

Υπάρχει εμβόλιο για την ηπατίτιδα Β;

• Από το 1982 υπάρχει ασφαλές κι αποτελεσματικό εμβόλιο κι είναι το πρώτο προληπτικό εμβόλιο έναντι ενός σοβαρού καρκίνου (ηπατοκυτταρικού).

• Χορηγείται σε 3 δόσεις ενδομυϊκά (0, 1 και σε 6 μήνες). Εάν το πρόγραμμα του εμβολιασμού διακοπεί μετά την πρώτη δόση, η δεύτερη πρέπει να δοθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα. Η δεύτερη και η τρίτη δόση πρέπει να απέχουν τουλάχιστον 2 μήνες. Εάν καθυστερήσει μόνον η τρίτη δόση, θα πρέπει να χορηγηθεί με την πρώτη ευκαιρία και να μην αρχίζει ο εμβολιασμός εξ αρχής.

Πότε αρχίζει η προστασία μετά τον εμβολιασμό;

Αν και μερική κάλυψη παρέχεται με την πρώτη και δεύτερη δόση, πλήρης κάλυψη προϋποθέτει και τις 3 δόσεις του εμβολίου.

Ποιοι πρέπει να εμβολιάζονται;

Υποχρεωτικός είναι σήμερα ο εμβολιασμός των βρεφών και παιδιών και συνιστάται στα άτομα που ανήκουν στις ομάδες αυξημένου κινδύνου που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

http://www.testpap.com/sexoualikos_metadidomena_nosimata/iogeni_afrodisia_nosimata/1526/

ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΨΗ

ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΨΗ

Η σημασία των προφυλακτικών για την πρόληψη σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων

Η πρόληψη κατά των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων περιλαμβάνει μεταξύ άλλων εκτός βέβαια από την αποχή από το σεξ- και τη μακροχρόνια αμοιβαία μονογαμική σχέση με άτομο το οποίο έχει ελεγχθεί και δεν είναι μολυσμένο από αυτά. Η ορθή χρήση προφυλακτικού, μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο προσβολής από ΣΜΝ και διακόπτει την αλυσίδα μετάδοσης των λοιμώξεων. Το προφυλακτικό για άνδρες είναι θήκη από λεπτό λάτεξ που τοποθετείται στο πέος όταν βρίσκεται σε στύση. Δημιουργεί ένα φυσικό φραγμό που εμποδίζει τη μετάδοση μικροβίων. Επίσης συλλέγει το σπέρμα μετά την εκσπερμάτωση και αποτρέπει τη σύλληψη και εγκυμοσύνη.

Το προφυλακτικό για γυναίκες τοποθετείται στον κόλπο με το κλειστό μέρος να εισάγεται εντός του κόλπου ενώ το ανοικτό του μέρος εφαρμόζεται στο αιδοίο. Μετά από τη συνουσία, το γυναικείο προφυλακτικό αφαιρείται προσεκτικά περιστρέφοντας το ανοικτό του μέρος με τρόπο τέτοιο που να μην χύνεται προς τα έξω σπέρμα.

Τα προφυλακτικά είναι μια φτηνή, απλή και αποτελεσματική λύση για την προστασία από ΣΜΝ και για την αντισύλληψη. Όμως εάν δεν χρησιμοποιηθούν σωστά, η προστασία που προσφέρουν μειώνεται δραματικά.

Ερευνητές διαπίστωσαν ότι περίπου το 50% των τακτικών χρηστών των προφυλακτικών είχαν ατυχήματα κατά τη χρήση τους όπως σπάσιμο ή γλίστρημα. Το συχνότερο πρόβλημα που εντοπίσθηκε ήταν το σπάσιμο του προφυλακτικού. Το δεύτερο συχνότερο ήταν το γλίστρημα από το πέος, του προφυλακτικού. Το τρίτο συχνότερο πρόβλημα ήταν η μη τοποθέτηση του προφυλακτικού πριν από την έναρξη της συνουσίας. Άλλα προβλήματα ήταν οι διαρροές και η ανάποδη τοποθέτηση του προφυλακτικού.

Τα προφυλακτικά δεν είναι αρκετό να χρησιμοποιούνται, αλλά πρέπει να χρησιμοποιούνται ορθά. Επίσης τα προφυλακτικά πρέπει να είναι καλής ποιότητας. Να μην εκτίθενται στον ήλιο και να διατηρούνται σε χαμηλές θερμοκρασίες διότι σε ψηλές θερμοκρασίες αλλοιώνονται.

Δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται λιπαντικά με βάση ελαίων διότι είναι δυνατόν να αλλοιώσουν το προφυλακτικό.

Οι βασικές οδηγίες για την ορθή χρήση των προφυλακτικών είναι:

1. Να μην χρησιμοποιούνται προφυλακτικά μετά την ημερομηνία λήξης.
2. Τα προφυλακτικά πρέπει να διατηρούνται σε μέρη χωρίς υψηλή θερμοκρασία, διότι κάτω από τέτοιες συνθήκες ξεραίνονται και υπάρχει περίπτωση να σπάσουν κατά τη χρήση τους.

3. Πρέπει να γίνεται οπτικός έλεγχος για πιθανή καταστροφή του κουτιού του προφυλακτικού πριν το άνοιγμά του, π.χ. τρύπες.
4. Το προφυλακτικό τοποθετείται στο σεξουαλικό μόριο του άνδρα όταν αυτό είναι σε στύση, αφήνοντας αρκετό χώρο στην κορυφή για το σπέρμα.
5. Το προφυλακτικό πρέπει να ξετυλίγεται προσεκτικά από τη κορυφή προς τη βάση του σεξουαλικού μορίου του άνδρα.
6. Μετά την εκσπερμάτιση το προφυλακτικό πρέπει να κρατιέται για λίγο στη βάση για την αποφυγή διαρροής υγρών.
7. Το προφυλακτικό χρησιμοποιείται μόνο μια φορά και πετιέται μετά από κάθε χρήση.

Άλλοι μέθοδοι αντισύλληψη

• Διακεκομμένη συνουσία:
  Εφαρμόζεται κατά κόρον από τα ζευγάρια αλλά δεν ενδείκνυται γιατί έχει υψηλότατα ποσοστά αποτυχίας (15-30%) και επιπλέον, μειώνει τη σεξουαλική απόλαυση σε σημείο που η γυναίκα να μη φθάνει σε οργασμό. Μπορεί να υπάρξει πρόωρη εκσπερμάτωση έξω από τον κόλπο και να μείνει έγκυος η γυναίκα.
• Προγραμματισμένη συνουσία:
  Άλλη μια μέθοδος με υψηλό ποσοστό αποτυχίας (15-30%). Η γυναίκα ξέρει ότι η ωορρηξία γίνεται στο μισό του κύκλου των 28 ημερών, δηλαδή την 14η μέρα. Δεν έχει, λοιπόν, επαφές 5 μέρες πριν και 5 μέρες μετά από την ‘επικίνδυνη’ αυτή ημέρα. Ο κύκλος, όμως, σπάνια λειτουργεί ‘ρολόι’ και όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, όταν δεν είναι σταθερό.
• Θερμομετρική μέθοδος:
  Το ποσοστό αποτυχίας κυμαίνεται σε 2-3%. Η γυναίκα μετά κάθε πρωί τη θερμοκρασία της. Την ημέρα της ωορρηξίας η θερμοκρασία θα αυξηθεί κατά μισό βαθμό και η γυναίκα, επομένως, θα αποφύγει την επαφή. Μέθοδος που δημιουργεί εκνευρισμό και μόνιμη εξάρτηση από το …θερμόμετρο, χωρίς πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα αντισύλληψης.
• Σπιράλ:
  Μέθοδος που συνιστάται γιατί είναι ασφαλής και, επιπλέον, αφήνει ‘ελεύθερη’ τη γυναίκα δυο χρόνια μετά την τοποθέτησή του στη μήτρα, από το γυναικολόγο. Το ποσοστό αποτυχίας κυμαίνεται σε 2-3% και το μόνο μειονέκτημα του σπιράλ είναι ότι μερικοί οργανισμοί δεν το ‘δέχονται’, οπότε ο γιατρός θα το αφαιρέσει αμέσως. Το σπιράλ μπορεί να βγει από το γυναικολόγο ανά πάσα στιγμή η γυναίκα αποφασίσει να διακόψει την αντισύλληψη.
• ‘Χάπι’:
  Με μηδαμινό ποσοστό αποτυχίας (0,2-0,5%) το ‘χάπι’ χορηγείται από το γυναικολόγο σε νέες, σχετικά, γυναίκες, που δεν καπνίζουν, ύστερα από εξέταση της κατάστασης του κόλπου, τεστ Παπανικολάου, καλλιέργεια, εξετάσεις αίματος. Τα νέα αντισυλληπτικά χάπια περιέχουν λιγότερες ορμόνες, είναι πιο ασφαλή και δεν προκαλούν παρενέργειες. ‘Μύθος’ ότι το ‘χάπι’ συνεπάγεται αναγκαστικά αύξηση του βάρους της γυναίκας. Η νέα κοπέλα, που προσέχει τη διατροφή της, μπορεί να μην παχύνει καθόλου όταν θα πάρει αντισυλληπτικά. Όταν όμως το ‘χάπι’ συνδυαστεί με τσιγάρο μπορεί να προκαλέσει ακόμα και θρομβοεμβολικά επεισόδια. Γι’ αυτό καπνίστριες, προσοχή!
• Στείρωση της γυναίκας:
  Με τρόπο λαπαροσκοπικό ή χειρουργικό τίθενται ‘εκτός λειτουργίας’ οι σάλπιγγες. Το αποτέλεσμα δεν είναι κατ’ ανάγκη μόνιμο και η λειτουργία των σαλπίγγων μπορεί να αποκατασταθεί ως ένα βαθμό.
• Στείρωση του άνδρα ή βαζεκτομή:
  μέθοδος που εφαρμόζεται κατά κόρον στην Αμερική και σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται απώλεια ανδρισμού αλλά προϊόν ώριμης σκέψης του άνδρα που απέκτησε παιδιά και θέλει πλέον να απολαύσει άφοβα τον έρωτα με την σύντροφό του.

• Μετασυνουσιακή αντισύλληψη: Μετά από μια συνουσία χωρίς προφύλαξη ή όταν υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι τα προφυλακτικά μέτρα απέτυχαν, η γυναίκα μπορεί να αποφύγει την έκτρωση, αρκεί να καταφύγει μέσα στα 3 πρώτα 24ωρα στο γυναικολόγο της. Ο γιατρός θα χορηγήσει αντισυλληπτικά δισκία ή ενδομυική ένεση μέσα στις πρώτες ώρες μετά την ύποπτη συνουσία, αποτρέποντας στην αρχή της μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Το κλειδί είναι να τρέξει αμέσως η γυναίκα στον γιατρό.

http://www.testpap.com/parousiasi_smn/1727/

Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ C (HCV)

Ο ιός της ηπατίτιδας C (HCV)

Κυρίως θεωρούμενη ασθένεια του συκωτιού, η Ηπατίτιδα C [το ήπαρ (-τος) = συκώτι] συνδέεται με τον ιό HCV – που αντιστοιχεί στα αρχικά των αγγλικών λέξεων Hepatitis C Virus (μτφ. Ιός της Ηπατίτιδας C). Ο ιός της ηπατίτιδας C, είναι ένας RNA ιός, που πολλαπλασιάζεται ¨διαιρούμενος¨ με τη βοήθεια ενός ενζύμου πολυμεράσης, το οποίο δεν έχει την ικανότητα να παράγει ακριβή αντίγραφα του γονιδιώματος του ιού, κάτι που ίσως μπορεί να εξηγήσει την ποικιλομορφία του και την αδυναμία παραγωγής εμβολίου.

Έξι κατεξοχήν γονότυποι HCV και πολλές υποκατηγορίες αυτών έχουν εντοπιστεί έως σήμερα. Οι μοριακές διαφορές μεταξύ των γονοτύπων είναι σχετικά μεγάλες, με μια διαφορά τουλάχιστον 30% σε επίπεδο νουκλεοτιδίων. Ο συχνότερος γονότυπος HCV παγκοσμίως είναι ο 1, ο οποίος αντιπροσωπεύει το 40-80% του συνόλου των στελεχών. Οι γονότυποι 2 και 3 βρίσκονται επίσης σε παγκόσμιο επίπεδο και αντιπροσωπεύουν μια σημαντική μειονότητα των λοιμώξεων HCV. Οι γονότυποι 1, ιδιαίτερα 1β, δεν ανταποκρίνονται στη θεραπεία. Επίσης ο γονότυπος 1 μπορεί να σχετίζεται με πιο σοβαρή ηπατική νόσο και με υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης ηπατοκυτταρικού καρκίνου (ΗΚΚ). Περισσότερες πιθανότητες για ανταπόκριση στη θεραπεία έχουν οι γονότυποι 2 και 3. Η Ηπατίτιδα C συνδέεται με το 75% των κρουσμάτων όλων των τύπων της Ηπατίτιδας, εξ ου και αποτελεί τον πιο διαδεδομένο τύπο της. Μπορεί να προκαλέσει σοβαρές βλάβες στο ήπαρ και να οδηγήσει ακόμη και σε θάνατο.

Συχνότητα εμφάνισης στο γενικό πληθυσμό

Ο ιός της Ηπατίτιδας C ανακαλύφθηκε μόλις το 1989 και αποτελεί, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους ιούς της Ηπατίτιδας, τον δυσκολότερο αντίπαλο του ανοσοποιητικού συστήματος του ανθρώπου. Ως αποτέλεσμα, μεγάλο ποσοστό των ασθενών, που φέρουν τον ιό – περίπου 80-90% των περιπτώσεων – νοσούν χρονίως από την ασθένεια με βασική επίπτωση την κίρρωση του ήπατος (εκφυλισμός των ιστών του συκωτιού) και δη την αναστολή της λειτουργίας του ήπατος.

Η διεθνής βιβλιογραφία αναφέρει, ότι περί το 60% των κρουσμάτων Ηπατίτιδας C προέρχεται από χρήση τοξικών ουσιών. Μέχρι προσφάτως, παγκοσμίως, στις ανεπτυγμένες χώρες, οι μεταγγίσεις αίματος ευθύνονταν για το 10% των κρουσμάτων Ηπατίτιδας C, ποσοστό που βρίσκεται υπό συνεχή μείωση μετά την ανακάλυψη του ιού της Ηπατίτιδας C. Σημειωτέον, ότι πριν το 1990 δε γίνονται τεστ για τον ιό της Ηπατίτιδας C στις μονάδες αίματος, που εισέρχονταν στις τράπεζες των Νοσοκομείων. Στις μέρες μας, η πιθανότητα μόλυνσης με τον ιό της Ηπατίτιδας C μετά από μετάγγιση αίματος είναι αμελητέα και στην πράξη αποδίδεται σε λάθος κατά την εξέταση των δειγμάτων αίματος.

Σήμερα, υπολογίζεται, ότι υπάρχουν περίπου 4-5 εκατομμύρια κρούσματα Ηπατίτιδας C μόνο στην Αμερική και περίπου 200 εκατομμύρια παγκοσμίως! Το γεγονός αυτό καθιστά τον ιό της Ηπατίτιδας έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Θεωρείται δε, ο ιός που προκαλεί την Ηπατίτιδα C, μία από τις μάστιγες για τον αιώνα που διανύουμε, ακόμα μεγαλύτερη και από τον ιό HIV, που προκαλεί το AIDS.

Στην Ελλάδα, βάσει των σχετικών ερευνών, ο αριθμός των κρουσμάτων υπολογίζεται περίπου σε 100.000 άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό της ηπατίτιδας C. Τα τελευταία χρόνια καταγράφονται περίπου 10.000-11.000 νέα κρούσματα και περίπου 400 θάνατοι ασθενών με Ηπατίτιδα C.

Χαρακτηριστικά – Συμπτώματα

Στη πρώιμη φάση της, η ασθένεια δεν επιφέρει εμφανή συμπτώματα στον οργανισμό-φορέα, εξ ου και συνήθως, όταν διαγιγνώσκεται έχει ήδη προκαλέσει σημαντικού βαθμού βλάβη στο ήπαρ του ασθενούς. Ο συνήθης κύκλος της ασθένειας, από τα πρώιμα στάδια έως την σημαντική καταστροφή του ήπατος, είναι περί τα 20-30 χρόνια.

Τα βασικά πρώτα συμπτώματα της πρώιμης φάσης, αν και με δυσκολία γίνονται αντιληπτά από το άτομο-φορέα του ιού της Ηπατίτιδας C – συνήθως χρόνια μετά τη μόλυνση του οργανισμού με τον ιό: κόπωση, ίκτερος μικρός πυρετός (δέκατα), πόνος στους μύες και τις αρθρώσεις, ναυτία, τάση προς εμετό, απώλεια όρεξης, απροσδιόριστος πόνος στους κοιλιακούς μύες και σπανιότερα διάρροια.

Σε αρκετές περιπτώσεις τα συμπτώματα της Ηπατίτιδας C παρερμηνεύονται ως συμπτώματα γρίπης, που έρχεται και παρέρχεται. Σε πιο προχωρημένα στάδια της ασθένειας, τα συμπτώματα γίνονται πιο εμφανή (και ανησυχητικά) με κύρια: το υποκίτρινο χρώμα δέρματος, το πρήξιμο στην κοιλιακή χώρα – λόγω παρακράτησης υγρών (που συνδέονται με ένδειξη σοβαρής βλάβης της λειτουργίας του ήπατος). Σοβαρός είναι ο κίνδυνος και της αναστολής των βασικών λειτουργιών του ασθενούς (κώμα).

Διάγνωση

Η Ηπατίτιδα C διαγιγνώσκεται με εξετάσεις αίματος (ανίχνευση τίτλων αντισωμάτων).

Θεραπεία – Αποκατάσταση

Έως σήμερα, δεν υπάρχει εμβόλιο για την Ηπατίτιδα C λόγω της συνεχούς μετάλλαξης του ιού. Δεν υπάρχουν ακόμη ενδείξεις, ότι βρισκόμαστε κοντά στην ανακάλυψη ενός εμβολίου πρόληψης ή θεραπείας για τον ιό της Ηπατίτιδας C. Ωστόσο, με κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, η εξέλιξη της ασθένειας αναστέλλεται – κυρίως με τον περιορισμό της βλάβης στο ήπαρ. Μερικοί από τους ασθενείς ενδέχεται να θεραπευτούν από τον ιό, παρό,τι δεν είναι γνωστό πώς ακριβώς δρα ενάντια στον ιό το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών που αποθεραπεύονται.

Στην πράξη, η Ηπατίτιδα C αποτελεί μία ασθένεια με την οποία «μαθαίνει ο ασθενής και το οικείο περιβάλλον του να ζει». Εφόσον η αποθεραπεία δεν είναι αδύνατη, αφενός, και η μετάδοση της ασθένειας είναι σχετικώς δυνατή εξ αμελείας, αφετέρου, είναι απαραίτητη η ανάπτυξη συνειδητοποιημένης στάσης απέναντι στους κινδύνους, που ενυπάρχουν, και στην ρύθμιση και περιορισμό των επιπτώσεων από τη δράση του ιού στον οργανισμό.

Πρόληψη

Ο ιός μεταδίδεται άμεσα με πρόσμιξη αίματος ή γενετήσιων υγρών σε άμεση (ενδοφλέβια) ή έμμεση (επιδερμική) επαφή. Τρόποι μετάδοσης περιλαμβάνουν:

- διάτρηση δέρματος και τατουάζ

- κοινόχρηστα είδη προσωπικής υγιεινής (ξυριστικές μηχανές και λεπίδες ξυρίσματος, οδοντόβουρτσες, νυχοκόπτες)

- τραυματισμοί με αιμορραγία

- μη αποστειρωμένες βελόνες

- σεξουαλική επαφή

- μετάγγιση αίματος

Σε ό,τι αφορά την μετόδοση του ιού σε έμβρυα, ο κίνδυνος μετάδοσης είναι μεγαλύτερος κατά τη διάρκεια του τρίτου τριμήνου της κύησης – ο λόγος για τον χρόνο μόλυνσης της μητέρας – ή κατά τον τοκετό. Στην περίπτωση των βρεφών, όπως για τους ενηλίκους, δεν υπάρχει προληπτική ή θεραπευτική αγωγή για το έβρυο ή το νεογέννητο ως προς τον ιό της Ηπατίτιδας C.

http://www.testpap.com/sexoualikos_metadidomena_nosimata/iogeni_afrodisia_nosimata/1572/

ΧΛΑΜΥΔΙΑ (CHLAMYDIA TRACHOMATIS)

ΧΛΑΜΥΔΙΑ (CHLAMYDIA TRACHOMATIS)

Η λοίμωξη αυτή προκαλείται από το βακτηρίδιο Chlamydia trachomatis το οποίο πολλαπλασιάζεται μέσα στα κύτταρα του οργανισμού που προσβάλλει.

Τα χλαμύδια αποτελούν το πιο συχνό αφροδίσιο νόσημα της κατηγορίας των βακτηρίων. Μπορεί να μεταδοθεί μετά από κολπική, πρωκτική ή στοματική σεξουαλική επαφή. Τα χλαμύδια αποτελούν γενικά μια «σιωπηρή νόσο» επειδή το 75% των γυναικών και το 50% των ανδρών που έχουν μολυνθεί δεν εμφανίζουν συμπτώματα. Άλλες φορές (μετά από μόλυνση του τραχήλου ή της ουρήθρας) μπορεί να προκληθούν ασυνήθιστες εκκρίσεις από τον κόλπο ή το πέος και καύσος κατά την ούρηση.

Πώς μεταδίδονται τα χλαμυδια;

Τα χλαμύδια συμπεριλαμβάνονται στα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, τα οποία μεταδίδονται με σεξουαλική επαφή.

Ποια είναι τα συμπτώματα των χλαμυδίων;

Τα συμπτώματα στις γυναίκες, μολονότι σε μεγάλο ποσοστό δεν εκδηλώνονται, είναι τα εξής:

• έκκριση από τον κόλπο
• πόνος στο ορθό και αυξημένες εκκρίσεις
• φαγούρα ή πόνος κατά την ούρηση
• πόνος ή κράμπες στο κάτω μέρος της κοιλιάς
• πόνος στο κάτω μέρος της κοιλιάς
• πόνος κατά τη διάρκεια της συνουσίας.

Τα συμπτώματα που εκδηλώνονται στους άνδρες είναι τα εξής:

• έκκριση από το πέος
• φαγούρα ή πόνος κατά την ούρηση
• πόνος στο ορθό και αυξημένες εκκρίσεις.

Τι είδους επιπλοκές μπορούν να προκαλέσουν τα χλαμύδια;

Στις γυναίκες μπορεί να προκαλέσει τις εξής:

• σαλπιγγίτιδα με κίνδυνο στείρωσης, φλεγμονώδη νόσο της πυέλου, πρωκτίτιδα
• εξωμήτρια κύηση
• μπορεί να προκαλέσει επιπεφυκίτιδα ή πνευμονία στο νεογέννητο βρέφος
• υπογονιμότητα.

Στους άνδρες μπορεί να προκαλέσει τις εξής:

• ουρηθρίτιδα
• μόλυνση στην επιδιδυμίδα με φλεγμονή και πόνο κοντά στους όρχεις
• στειρότητα.

Πώς γίνεται η διάγνωση των χαλμυδίων;

Η διάγνωση για τα χλαμύδια γίνεται με κλινική εξέταση και ειδικό εργαστηριακό έλεγχο των εκκρίσεων στο μικροσκόπιο.

Πώς θεραπεύονται τα χλαμύδια;

Η θεραπεία για τα χλαμύδια περιλαμβάνει λήψη αντιβιοτικών, τα οποία εκριζώνουν το βακτήριο μετά από 1-3 εβδομάδες. Η θεραπεία, ωστόσο, θα πρέπει να εφαρμοστεί και στον ερωτικό σύντροφο προκείμενου να εξαλειφθεί το ενδεχόμενο επαναμόλυνσης.

Πώς μπορούν να προληφθούν τα χλαμύδια;

Τα χλαμύδια, όπως όλα τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, προλαμβάνονται με την ασφαλή σεξουαλική επαφή. Ωστόσο, ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγετε τη μετάδοση της νόσου είναι να αποφύγετε τη σεξουαλική επαφή μέχρι να καταπολεμήσετε τη λοίμωξη. Μην εκθέτετε την περιοχή του κόλπου σε υγρασία (ιδρώτας, βρεγμένο μαγιό) και σε μικρόβια, φορώντας ακατάλληλα εσώρουχα ή χρησιμοποιώντας ξένη πετσέτα. Κάνετε τακτικά τεστ Παπανικολάου και επισκεφθείτε το γιατρό σε περίπτωση που παρουσιάσετε συμπτώματα όπως φαγούρα, αύξηση κολπικών υγρών κ.τ.λ.

http://www.testpap.com/sexoualikos_metadidomena_nosimata/bakteriogeni_afrodisia_nosimata/1594/

ΣΥΦΙΛΗ (treponema pallidum)

Σύφιλη (treponema pallidum)

Η Σύφιλη είναι πάθηση η οποία οφείλεται στο βακτήριο «Ωχρά Σπειροχαίτη» (Treponemα pallidum) και μεταδίδεται μεσω της σεξουαλικής επαφής. Μπορεί επίσης να μεταδοθεί από τη μητέρα στο έμβρυο καθώς και με τη μετάγγιση μολυσμένου αίματος. Η σύφιλη παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων, μπορεί να προσβάλλει όλα τα όργανα και συστήματα του οργανισμού και μιμείται έτσι τα συμπτώματα πολλών άλλων παθήσεων. Για αυτό το λόγο συχνά συγχέεται με άλλες παθήσεις, χαρακτηριστικό που της προσέδωσε στους ιατρικούς κύκλους το ψευδώνυμο «ο μεγάλος μιμητής».

Παθοφυσιολογία – Συμπτώματα

Το T pallidum είναι ένα ευαίσθητο σπειροειδές βακτήριο μήκους 6-15 χιλιοστών . Οι διαστάσεις του είναι τόσο μικρές που απαιτείται δυνατό μικροσκόπιο για να αναγνωριστεί. Το βακτήριο αυτό δεν μπορεί να επιζήσει για ώρα έξω από το σώμα∙ έτσι η μετάδοσή του γίνεται σχεδόν πάντοτε με άμεση επαφή με την μολυσμένη πληγή. Το βακτήριο T pallidum διεισδύει εύκολα στο εκτριμμένο δέρμα ή τις βλεννώδεις μεμβράνες και στη συνέχεια διαδίδεται ταχύτατα μέσω του αίματος και του λεμφικού ιστού χωρίς να εμφανίζονται άμεσα συμπτώματα.

Η φυσική πορεία της σύφιλης, περιλαμβάνει 4 κύρια στάδια. Εδώ πρέπει να τονίσω ότι λαμβάνοντας έγκαιρα τη σωστή φαρμακευτική αγωγή(πενικιλίνη) επέρχεται συνήθως ίαση χωρίς η πορεία της νόσου να εμφανίσει την κλινική εικόνα και των 4 σταδίων.

Πρωτογενής σύφιλη:

Η πρωτογενής σύφιλη χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία μιας μικρής ανώδυνης πληγής (συφιλιδικό έλκος) στο σημείο της αρχικής μόλυνσης (συχνότερα στη γεννητική περιοχή και σπανιότερα στο στόμα, στη γλώσσα ή και αλλού) η οποία εμφανίζεται μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 3 εώς 6 εβδομάδων . Η πληγή αυτή δεν πονάει, είναι σκληρή στην αφή και έντονα μολυσματική αλλά επουλώνεται 4 με 6 εβδομάδες από τη στιγμή που δημιουργείται χωρίς συνήθως να αφήνει σημάδι. Συνήθως η πληγή αυτή συνοδεύεται από ένα πρήξιμο των λεμφαδένων δίπλα στα γεννητικά μας όργανα, που λαικά αποκαλούνται «ελιές». Χαρακτηριστικό είναι ότι οι «ελιές» αυτές είναι απλώς πρησμένες χωρίς να είναι ερεθισμένες ή να πονάνε και συνήθως μένουν πρησμένες ακόμη και όταν η πληγούλα επουλωθεί.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η πληγή μπορεί να μην εμφανισθεί αν έχουμε πάρει προηγουμένως αντιβιοτικά για κάποια άλλη αιτία. ‘Ετσι, μπορεί να εκδηλωθεί το δεύτερο στάδιο της νόσου χωρίς να το πάρουμε είδηση.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν παρατηρήσουμε τέτοιου είδους πληγή στα γεννητικά μας όργανα δεν προσπαθούμε να την θεραπεύσουμε μόνοι μας με πούδρες, κρέμες ή αντισηπτικά, γιατί η πληγή ούτως ή άλλως σε 2-4 εβδομάδες επουλώνεται από μόνη της. Έτσι θα πιστέψουμε οτι θεραπευτήκαμε με την αγωγή που χρησιμοποιήσαμε ενώ η νόσος προχωράει στο επόμενο στάδιο. Γι’ αυτό, αν αντιληφθούμε μια αντίστοιχη πληγή απευθυνόμαστε άμεσα στον ειδικό γιατρό.

Δευτερογενής σύφιλη:

Η δευτερογενής σύφιλη αναπτύσσεται περίπου 4 με 10 εβδομάδες μετά την εμφάνιση της πρωτογενούς πληγής και μπορεί να προκαλέσει μια ποικιλία από συμτώματα. Κατά τη διάρκεια του σταδίου αυτού το βακτήριο της ωχρούς σπειροχαίτης πολλαπλασιάζεται και εξαπλώνεται σε όλο το σώμα. Στο στάδιο αυτό το βακτήριο είναι ανιχνεύσιμο στο αίμα, σε αντίθεση με το προηγούμενο στάδιο της ασθένειας που μόνο εξετάσεις τοπικά πάνω στην πληγή μπορούν να ανιχνεύσουν το βακτήριο.

Το κύριο σύμπτωμα και η πρώτη εκδήλωση του δευτερογενούς σταδίου της σύφιλης είναι η ροδάνθη. Το χαρακτηριστικό αυτό εξάνθημα αποτελείται από κηλίδες ρόδινου χρώματος συμμετρικά κατανεμημένες. Οφείλεται δε στην αφθονία των βακτηρίων Treponemα pallidum, τα οποία και εισβάλλουν στα τριχοειδή αγγεία του δέρματος προκαλώντας μικρές εμβολές. Οι κηλίδες μπορεί να εμφανιστούν σε όλο το σώμα εκτός του προσώπου. Συχνότερα εντοπίζονται στον θώρακα και στην κοιλιά ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να επεκταθούν στις παλάμες, στα πέλματα και στη στοματική κοιλότητα. Χαρακτηριστικό του εξανθήματος αυτού είναι ότι δεν παρουσιάζει κνησμό. Όταν πιέσουμε τις κηλίδες με το δάχτυλο, τότε αυτές εξαφανίζονται.

Άλλες τυπικές ενδείξεις στο στάδιο αυτό αποτελούν: αδιαθεσία, μυαλγίες (πόνος στους μύες), αρθραλγίες (πόνος στις αρθρώσεις). Είναι δυνατό να βρούμε τη σπλήνα μας πρησμένη, ή ακόμα να ψηλαφίσουμε πρησμένους αδένες σε όλο μας το σώμα και ιδιαίτερα στο λαιμό ή κάτω από τις μασχάλες. Μπορεί να παρατηρούνται έντονοι πονοκέφαλοι, νευρικότητα και άγχος. Πιο σπάνια έχει παρατηρηθεί νεφρίτιδα ή και ίκτερος, δηλαδή ο άρρωστος κιτρινίζει στα μάτια και στο σώμα.Από άποψη μεταδοτικότητας η δευτερογενής θεωρείται η πιο επικίνδυνη περίοδος της νόσου. Η ροδάνθη διαρκεί από τρεις έως οκτώ εβδομάδες και βαθμιαία εξαφανίζεται ακόμα και χωρίς θεραπεία. Εδώ χρειάζεται πολύ προσοχή να μην πιστέψουμε οτι επρόκειτο για κάποιο ανώδυνο παροδικό εξάνθημα. Στην περίπτωση που παρουσιάσουμε ένα αντίστοιχο εξάνθημα απευθυνόμαστε άμεσα σε ειδικό ιατρό.

Ένα άλλο πιθανό σύμπτωμα είναι η αλωπεκία. Όταν λέμε αλωπεκία εννοούμε τη διαταραχή τριχοφυΐας ή πιο απλά το πέσιμο των μαλλιών. Αυτό δεν συμβαίνει ομοιόμορφα αλλά σε τμήματα μικρών πλακών, κατά τόπους, στο τριχωτό της κεφαλής. Πρέπει να τονισθεί ότι το πέσιμο των μαλλιών είναι προσωρινό και οι τρίχες ξαναβγαίνουν μετά από ένα ορισμένο διάστημα δυο εβδομάδων έως μερικών μηνών. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί να πέφτουν οι τρίχες στο πρόσωπο, στα γεννητικά όργανα και τις μασχάλες.

Ενδέχεται να έχουμε μελαχρώσεις, κιτρινοκαφέ απόχρωσης, κυρίως στο λαιμό. Η μελάχρωση παραμένει συνήθως για ορισμένους μήνες και εξαφανίζεται σταδιακά. Χαρακτηριστικό επίσης είναι σ’ αυτό το στάδιο η εμφάνιση των συφιλιδικών πλακών. Αυτές είναι διαβρώσεις, γεμάτες μικρόβια της σύφιλης και συνήθως, εμφανίζονται στη γλώσσα, στις αμυγδαλές, στα γεννητικά όργανα, και στις πτυχές του δακτυλίου.

Λανθάνουσα σύφιλη: Στη φάση αυτή ενώ οι εξετάσεις για σύφιλη είναι θετικές, δεν παρουσιάζονται οποιαδήποτε συμπτώματα. Ορισμένοι ασθενείς μπορεί να παρουσιάζουν επανεμφάνιση του εξανθήματος της δευτερογενούς φάσης της σύφιλης. Περίπου ένας στους τρείς ασθενείς που δεν θα λάβουν θεραπεία θα περάσει στο επόμενο στάδιο της τριτογενούς σύφιλης, ενώ οι υπόλοιποι θα παραμείνουν ασυμπτωματικοί (χωρίς να εμφανίζουν συμπτώματα της νόσου)

Τριτογενής σύφιλη:

Εμφανίζεται 3-10 χρόνια μετά τη λοίμωξη και μπορεί να προσβάλλει και να προξενήσει βλάβες στο δέρμα, στους βλεννογόνους, στο κυκλοφορικό, στα οστά, στους μύες και στα ζωτικά όργανα. Ανάλογα με το πού εντοπίζεται, παίρνει και την αντίστοιχη ονομασία η κατάσταση του ασθενούς, με χαρακτηριστικότερες την καρδιαγγειακή σύφιλη και τη νευροσύφιλη.

Η καρδιαγγειακή σύφιλη εκδηλώνεται τουλάχιστον 10 χρόνια μετά την πρωταρχική μόλυνση από το μικρόβιο. Η συνηθέστερη εκδήλωση είναι ο σχηματισμός ανευρύσματος στην ανιούσα αορτή που οφείλεται στην καταστροφή από χρόνια φλεγμονή των τριχοειδών αγγείων.

Η νευροσύφιλη έχει περισσότερες εκφάνσεις. Εάν το βακτήριο Ωχρά Σπειροχαίτη προσβάλλει το Κεντικό Νευρικό σύστημα (CNS) προκαλεί συφιλιτική μηνιγγίτιδα. Η συφιλιτική μηνιγγίτιδα συνήθως εμφανίζεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, περίπου εντός 6 μηνών από την αρχική μόλυνση. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι οι εκδηλώσεις στο δέρμα στην τριτογενή σύφιλη δεν είναι μολυσματικές. Εμφανίζονται στα χέρια, στις κνήμες, στο κεφάλι και στο θώρακα, κάτω από το δέρμα, μικρά γρομπαλάκια, το οποία σιγά σιγά μεγαλώνουν και μπορούν να φτάσουν μέχρι το μέγεθος αυγού. Αργότερα αυτά μαλακώνουν, ανοίγουν και εκκρίνουν ένα γλοιώδες υγρό. Στη συνέχεια επουλώνονται και αφήνοντας μια ουλή.

Συγγενής σύφιλη ονομάζεται η σύφιλη που μεταδίδεται από τη μολυσμένη μητέρα στο έμβρυο μέσω του πλακούντος. Αυτό γίνεται τον τέταρτο περίπου μήνα της κύησης. Οι εκδηλώσεις της συγγενούς σύφιλης από το δέρμα ή τα σπλάχνα, είναι δυνατό να εμφανιστούν αμέσως μετά τη γέννηση του μωρού ή να λείπουν κατά τη γέννηση και να παρουσιαστούν μετά από μήνες ή και χρόνια.

Στην πρώιμη συγγενή σύφιλη έχουμε τη λεγόμενη συφιλιδική πέμφυγα, δηλαδή μεγάλες φυσαλίδες με διαυγές υγρό και αργότερα πυώδες, γεμάτο μικρόβια της σύφιλης. Αυτές οι φυσαλίδες εντοπίζονται κυρίως στις παλάμες και τα πέλματα και είναι χαρακτηριστικές. Έχουμε επίσης εκδηλώσεις από τους βλεννογόνους, τα σπλάχνα, τα μάτια, τα αυτιά και το συκώτι. Ο όρος όψιμη συγγενή σύψιλη αναφέρεται στην περίπτωση που το βρέφος από μητέρα συφιλιδική είναι φαινομενικά υγιές. Οι εκδηλώσεις της σύφιλης μπορεί να παρουσιαστούν αργότερα κατά την παιδική, την εφηβική και την ώριμη ηλικία.

Πότε να αναζητήσετε ιατρική βοήθεια

Επικοινωνήστε με τον ιατρό σας εάν αντιληφθείτε κάποια ύποπτη πληγή στα γεννητικά σας όργανα. Μιλήστε στο γιατρό σας για οποιοδήποτε εξάνθημα που δεν υποχωρεί μέσα σε μια ή δύο μέρες. Επικοινωνήστε άμεσα με το ιατρό σας εάν παρατηρήσετε κάποιο νέο εξάνθημα, ξηρό λαιμό, πρήξιμο στις αρθρώσεις, πυρετό ή οποιοδήποτε νέο σύμτωμα κατά τη διάρκεια ή μετά από θεραπεία για τη σύφιλη.

Διάγνωση και εξετάσεις

Η σύφιλη μπορεί να διαγνωστεί λανθασμένα ως κάποια άλλη ασθένεια. Για αυτό το λόγο, ο ιατρός θα σας σημειώσει με προσοχή όλα τα συμπτώματα, θα σας ρωτήσει για την χρονική στιγμή της εμφάνισής τους και θα ζητήσει ένα ιστορικό της σεξουαλικής σας δραστηριότητας. Πιθανότατα θα σας ρωτήσει για την χρήση ή μη προφυλακτικού και εάν ο σύντροφός σας εμφάνισε αντίστοιχα συμπτώματα. • Κατά την πρωτογενή λοίμωξη, ο ιατρός θα αναζητήσει μια μικρή ανώδυνη πληγή στη γεννητική και περιπρωκτική περιοχή ή στην στοματική κοιλότητα. Οι λεμφικοί αδένες κοντά στο σημείο αυτό ενδέχεται να είναι διογκωμένοι. Στη συνέχεια θα λάβει ένα δείγμα από την πληγή αυτή το οποίο θα υποβάλλει σε εξέταση κάτω από ένα ισχυρό μικροσκόπιο.

• Η δευτερογενής σύφιλη παρουσιάζεται με ένα διάχυτο εξάνθημα και διογκωμένους (πρησμένους) λεμφικούς αδένες. Ο ιατρός θα σας ρωτήσει για την εξέλιξη του εξανθήματος αυτού. Οι ακριβείς και περιγραφικές σας απαντήσεις είναι πολύ σημαντικές. Lesions στις παλάμες ή τα πέλματα των ποδιών ενισχύουν την πιθανότητα για σύφιλιδική λοίμωξη. Οι εξετάσεις αίματος αποτελούν βασική προϋπόθεση για την διάγνωση της σύφιλης. Ο ιατρός θα σας υποδείξει μια από τις ακόλουθες εξετάσεις:

RPR (rapid plasma reagin) •

VDRL (venereal disease research laboratory) •

FTA-ABS (fluorescent treponemal antibody absorption) •

• Κατά την διάρκεια της τριτογενούς λοίμωξης, ο ιατρός ενδέχεται να σας ζητήσει δείγμα του νωτιαίου υγρού ώστε να ελεγχθεί για πιθανή μόλυνση και να μετρηθεί η επιτυχία της θεραπευτικής αγωγής.

Φαρμακευτική Θεραπεία

Όσο περίπλοκη μπορεί να είναι διάγνωση, τόσο εύκολη είναι η θεραπεία. Κατά την πρωτογενή, τη δευτερογενή και τα αρχικά στάδια της λανθάνουσας σύφιλης μια ενέσιμη δόση πενικιλίνης συνήθως αρκεί για τη θεραπεία της νόσου. Για όσους εμφανίζουν αλλεργία στην πενικιλίνη συνίσταται αγωγή με άλλα αντιβιοτικά που χορηγούναται από το στόμα για περίπου δύο εβδομάδες. Ο ιατρός θα σας συμβουλεύσει να απέχεται από κάθε σεξουαλική δραστηριότητα εώς ότου οι εξετάσεις αίματος δείξουν οτι δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος να μολύνεται τον σύντροφό σας. Αυτό θα πάρει περίπου 2-3 μήνες.Ιδιαίτερα σημαντικό είναι να ενθαρρύνεται τον σύντροφό σας να κάνει εξετάσεις για σύφιλη, καθώς όπως προαναφέραμε είναι πιθανό να μην παρουσιάζει συμπτώματα αλλά παρόλα αυτά να έχει μολυνθεί από την ασθένεια.

http://www.testpap.com/sexoualikos_metadidomena_nosimata/bakteriogeni_afrodisia_nosimata/1610/

ΥΠΟΠΤΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΜΒΟΛΙΟ GARDASIL ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΤΡΑΧΗΛΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ

Υποπτο το νέο εμβόλιο Gardasil για την πρόληψη του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας

Kίνδυνοι από το εμβόλιο

Το Gardasil, το νέο εμβόλιο του ιού των κονδυλωμάτων (HPV, Human papilloma virus) της Merck, που χορηγείται με ένδειξη την πρόληψη του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, προστέθηκε στο συνιστώμενο πρόγραμμα εμβολιασμών της Αμερικής στις 29 Ιουνίου 2006. Έως το τέλος του 2006, το Σύστημα Αναφοράς Ανεπιθύμητων Ενεργειών Εμβολίων (VAERS) του Αμερικάνικου Οργανισμού Φαρμάκων και Τροφίμων (FDA), δέχτηκε 385 αναφορές ανεπιθύμητων ενεργειών για το Gardasil. Στο 66% των περιπτώσεων, δηλαδή σε 253 περιπτώσεις, χρειάσθηκε περαιτέρω διακομιδή σε ιατρείο ή νοσοκομείο. Σύμφωνα με τις αναφορές, 12 ασθενείς ηλικίας 13-23 ετών νοσηλεύθηκαν σε νοσοκομείο για διάστημα έως και 5 ημερών. Μερικά από τα συμπτώματα που αναφέρθηκαν, κατά σειρά συχνότητας, ήταν: Συγκοπή (55), ζάλη (41), πυρετός (41), εξάνθημα (33), παραισθησία και υπαισθησία (32), κνησμός (31), πονοκέφαλος (19), εμετός (16), μυαλγία (13), λεμφαδενοπάθεια (10), αρθραλγία (7), σύνδρομο Guillain-Barre (5).
Συγκοπή ονομάζεται η παροδική απώλεια της συνείδησης λόγω γενικευμένης εγκεφαλικής ισχαιμίας. Τα συγκοπτικά επεισόδια που συμβαίνουν μετά από εμβολιασμό θεωρούνται ακίνδυνα, όμως στην περίπτωση του Gardasil κάποια συνοδεύονταν και από άλλα νευρολογικά συμπτώματα ή τραυματισμούς λόγω πτώσης: Ένα κορίτσι δεκατεσσάρων ετών, αφού εμβολιάσθηκε και ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα, έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε από τον πάγκο που καθόταν με αποτέλεσμα να τραυματισθεί στη μύτη. Ένα άλλο κορίτσι ίδιας ηλικίας παραπονέθηκε για έντονο πόνο στο σημείο της ένεσης, λιποθύμησε και έπεσε από το εξεταστικό κρεβάτι. Μετά από 10-15 δευτερόλεπτα επανάκτησε τις αισθήσεις του και εμφάνισε πονοκέφαλο, εμετό, διαταραχή όρασης και πρόβλημα ομιλίας. Τελικά κατέληξε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Επίσης ένα κορίτσι δεκατριών ετών, αφού εμβολιάσθηκε για HPV και ηπατίτιδα Α και βγήκε στο διάδρομο, λιποθύμησε και παρουσίασε τονικούς/κλονικούς σπασμούς για 15 δευτερόλεπτα. Δεν γνωρίζουμε εάν ο εμβολιασμός προκάλεσε στο κορίτσι αυτό μόνιμη νευρολογική βλάβη, πάντως τέτοιου είδους σπασμοί συνιστούν κρίσεις μείζονος επιληψίας (grand mal).
Η υπαισθησία και η παραισθησία είναι διαταραχές αισθητικότητας του δέρματος και σε ορισμένες περιπτώσεις αποτελούν συμπτώματα σοβαρών παθήσεων.
Το σύνδρομο Guillain-Barre είναι μια σοβαρή αυτοάνοση βλάβη κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται σε τμήμα του περιφερικού νευρικού συστήματος. Εκδηλώνεται αρχικά με αδυναμία και μυρμήγκιασμα στα πόδια, που συχνά επεκτείνονται στα χέρια και στο πάνω μέρος του σώματος. Τα συμπτώματα μπορεί να ενταθούν και να επέλθει σχεδόν ολοκληρωτική παράλυση που εάν δεν αντιμετωπισθεί ο ασθενής κινδυνεύει να πεθάνει από παράλυση των αναπνευστικών μυών[1].
Οι παραπάνω πληροφορίες δημοσιεύθηκαν τον προηγούμενο μήνα από το Εθνικό Κέντρο Πληροφόρησης για τους Εμβολιασμούς της Αμερικής (NVIC)[2], κατόπιν επεξεργασίας των αναφορών του VAERS[3]. Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι μόνο το 1-4% των ιατρών αναφέρουν ανεπιθύμητες ενέργειες στο VAERS[4]. Δηλαδή ο πραγματικός αριθμός των περιστατικών μετά την χορήγηση του Gardasil μπορεί να ανέρχεται σε χιλιάδες.
To VAERS προειδοποιεί ότι για κάθε περιστατικό που αναφέρεται δεν έχει τεκμηριωθεί η συσχέτιση με το εμβόλιο, επομένως δεν αποκλείεται ένα ποσοστό συμπτώσεων. Πάντως τα περιστατικά αυτά αποτελούν ισχυρές προειδοποιητικές ενδείξεις, και η ορθή ιατρική πρακτική απαιτεί όταν χορηγείται ένα φάρμακο και εμφανίζεται μια αντίδραση, να συσχετίζεται το φάρμακο με την αντίδραση αυτή και να ερευνάται το θέμα από τους αρμόδιους φορείς, αλλοιώς μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο η δημόσια υγεία. Δυστυχώς, η πρόσφατη ιστορία της Merck έδειξε ότι οι φαρμακευτικές εταιρίες και ο FDA δεν ενεργούν με γνώμονα την προάσπιση της υγείας των πολιτών.
Τον Μάιο του 1999 ο FDA ενέκρινε το φάρμακο Vioxx (Rofecoxib) για την αντιμετώπιση της αρθρίτιδας. Το Vioxx σύντομα έγινε ένα από τα πρώτα φάρμακα σε πωλήσεις στον κόσμο. Το Νοέμβριο του 2000 μία συγκριτική μελέτη της Merck ονόματι VIGOR, έδειξε ότι η συστηματική λήψη της υψηλής δόσης του Vioxx πενταπλασίαζε τον κίνδυνο εμφράγματος του μυοκαρδίου σε σχέση με το ανταγωνιστικό φάρμακο Νaproxen. Η Merck απέδωσε το αποτέλεσμα αυτό σε υποτιθέμενη καρδιοπροστατευτική δράση του Νaproxen και διαβεβαίωσε ότι το Vioxx ήταν ασφαλές. Το μόνο μέτρο που έλαβε ο FDA, και μάλιστα 18 ολόκληρους μήνες μετά την δημοσίευση της VIGOR, ήταν η αναγραφή της πιθανότητας εμφράγματος στο φύλλο οδηγιών του φαρμάκου. Νέα ενοχοποιητικά στοιχεία προέκυπταν εν τω μεταξύ για το Vioxx. Τελικά τον Σεπτέμβριο του 2004, όταν ο όγκος των στοιχείων αυτών έλαβε επικίνδυνες διαστάσεις, η Merck το απέσυρε από την κυκλοφορία οικειοθελώς για να σώσει τα προσχήματα. Δηλαδή η Merck και ο FDA εθελοτυφλούσαν επί χρόνια μπροστά σε έναν ορατό κίνδυνο και περίμεναν η κατάσταση να εξελιχθεί από μόνη της, ενώ θα μπορούσαν να είχαν λάβει μέτρα από το έτος 2000. Με αυτό τον τρόπο προκάλεσαν πολλές χιλιάδες εμφράγματα και θανάτους στον Αμερικάνικο λαό.
Έτσι περίπου μίλησε ενώπιον της Αμερικάνικης Γερουσίας ο Dr David Graham, υψηλά ιστάμενο στέλεχος του FDA, σε κατάθεσή του τον Νοέμβριο του 2004[5]. Την ίδια περίοδο, η Merck και ο FDA δέχθηκαν χείμαρρο κατηγοριών από επιστήμονες και ιατρικά περιοδικά σε όλο τον κόσμο. Ακολούθησαν χιλιάδες μηνύσεις κατά της εταιρίας από τις οικογένειες των θυμάτων. Μια χήρα μάλιστα πήρε 250 εκατομμύρια δολλάρια αποζημίωση. Σε συνέντευξη που έδωσε ο Dr Graham τον Αύγουστο του 2005[6] αποκάλυψε την διαφθορά μέσα στον FDA, ο οποίος έχει πελατειακή σχέση με τις φαρμακευτικές εταιρίες διότι χρηματοδοτείται κατά ένα μεγάλο μέρος από αυτές. Έτσι, δεν λειτουργεί σωστά ως θεσμός προάσπισης της δημόσιας υγείας, και εγκρίνει φάρμακα με ανεπαρκείς κλινικές δοκιμές. Ως αποτέλεσμα, οι πιθανές σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες των φαρμάκων αυτών εμφανίζονται κατά κανόνα αφού διοχετευθούν στην αγορά, αλλά και τότε ο FDA σπάνια επεμβαίνει και συνήθως αφήνει το θέμα στην κρίση των εταιριών. Βέβαια οι εταιρίες είναι εξ ορισμού απρόσωπες οντότητες που τοποθετούν πάνω απ' όλα τα συμφέροντά τους και όχι την ανθρώπινη υγεία. Στη συνέντευξή του ο Dr Graham εκτιμά ότι το Vioxx προκάλεσε 140000 εμφράγματα και 60000 θανάτους, και διαβεβαιώνει ότι παρά το σκάνδαλο αυτό τίποτα δεν άλλαξε στον μηχανισμό λειτουργίας του FDA. Δηλαδή οι πολυεθνικές συνεχίζουν ακάθεκτες το έργο τους και ο κόσμος παραμένει απροφύλακτος. Τα φάρμακα είναι σήμερα μία από τις κύριες αιτίες θανάτου στην Αμερική. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονισθεί ότι φάρμακα όπως το Vioxx εγκρίνονται και κυκλοφορούν και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στις κλινικές δοκιμές τα πειραματικά φάρμακα συγκρίνονται με εικονικά φάρμακα (placebo) ως προς την αποτελεσματικότητα και την ασφάλειά τους. Στις δοκιμές του Gardasil, ο FDA επέτρεψε στην Merck να χρησιμοποιήσει σχεδόν αποκλειστικά ένα δραστικό placebo με αλουμίνιο[7], αντί για αδρανές placebo φυσιολογικού ορού. Μια τέτοια πρακτική μπορεί να δώσει ψευδώς καθησυχαστικά αποτελέσματα όσον αφορά την ασφάλεια ενός πειραματικού φαρμάκου. Το Gardasil περιέχει 225 mcg αλουμινίου. Τα άλατα αλουμινίου χρησιμοποιούνται στα εμβόλια ως ανοσοενισχυτικά χωρίς να έχει ελεγχθεί ποτέ η ασφάλειά τους σε κλινικές δοκιμές. Αυτό είναι απαράδεκτο διότι η τοξικότητα του αλουμινίου έχει αναγνωρισθεί εδώ και 100 χρόνια. Το αλουμίνιο είναι νευροτοξικό, εγκαθίσταται στον εγκέφαλο και έχει συσχετισθεί με την νόσο Alzheimer. Το Gardasil περιέχει και 35 mcg βορικού νατρίου, που είναι επίσης δηλητήριο και χρησιμοποιείται ως εντομοκτόνο. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το Gardasil είναι γενετικώς παρασκευασμένο, αφού περιέχει πρωτεϊνες που παράγονται από ζυμομύκητα στον οποίο έχει ενσωματωθεί ένα γονίδιο (τμήμα DNA). Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος να περιέχει ξένα κυτταρικά στοιχεία όπως ένζυμα και γονίδια, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν γενετικές αλλοιώσεις στο εμβολιασμένο άτομο, με πιθανή συνέπεια καρκίνο ή τερατογενέσεις. Η Merck παραδέχεται ότι ο κίνδυνος καρκινογένεσης και γονιδιακής βλάβης από το εμβόλιο δεν έχει εκτιμηθεί[7]. Με άλλα λόγια η Merck διεξάγει αυτή την στιγμή ένα μη ελεγχόμενο πείραμα σε διεθνές επίπεδο, χορηγώντας στα παιδιά σας ένα εμβόλιο για την πρόληψη του καρκίνου που δεν γνωρίζει πόσους καρκίνους θα προκαλέσει! Επί πλέον το πείραμα αυτό είναι πανάκριβο, αφού το πλήρες αρχικό σχήμα εμβολιασμού στοιχίζει περίπου 500 ευρώ. Τελικά, πόσα από τα κορίτσια που αντέδρασαν άσχημα στο εμβόλιο θα αναπτύξουν χρόνιες ανοσολογικές ή νευρολογικές βλάβες και πόσα θα αναπτύξουν καρκίνο ή γονιδιακές βλάβες στο μέλλον;

Αποτελεσματικότητα του εμβολίου

Σε αυτή την ενότητα παραθέτονται στοιχεία για τον ιό HPV, που δημοσιεύονται από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών της Αμερικής (CDC)[8] και από την Ευρωπαϊκή Κοινοπραξία για την εκπαίδευση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας (ECCCE)[9]. Ο HPV είναι ένας σεξουαλικά μεταδιδόμενος ιός. Είναι τόσο διαδεδομένος, που η πλειονότητα των σεξουαλικά ενεργών ενηλίκων θα έχουν υποστεί μία τουλάχιστον HPV λοίμωξη κατά την διάρκεια της ζωής τους. Υπάρχουν πάνω από 100 διαφορετικοί τύποι του ιού. Κάποιοι από αυτούς, όπως ο 6 και ο 11, έχουν συσχετισθεί με την εμφάνιση κονδυλωμάτων. Κάποιοι άλλοι, όπως ο 16 και ο 18, έχουν συσχετισθεί με την εμφάνιση καρκίνων στα γεννητικά όργανα διότι είναι παρών σε ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των περιπτώσεων. Ο ιός HPV ανιχνεύεται σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις καρκίνου του τραχήλου της μήτρας και σπανιότερα σε καρκίνους του κόλπου και του αιδίου. Εντούτοις, η πλειοψηφία των HPV λοιμώξεων είναι παροδικές και ασυμπτωματικές. Το 90% περίπου των γυναικών εξουδετερώνουν τον ιό από μόνες τους μέσα σε δύο χρόνια από την αρχική λοίμωξη. Μόνο το 1% των σεξουαλικά ενεργών ενηλίκων εμφανίζουν κονδυλώματα σε κάποιο στάδιο της ζωής τους.
Όσον αφορά τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, σήμερα πιστεύεται ότι αρχίζει με μια HPV λοίμωξη που το σώμα δεν μπορεί να καταπολεμήσει. Στη συνέχεια, ο ιός προκαλεί κάποιες αλλαγές στα τραχηλικά κύτταρα. Στην αρχή οι αλλαγές αυτές δεν είναι σημαντικές αλλά με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να χειροτερέψουν και σταδιακά να καταλήξουν σε καρκίνο. Είναι μια αργή διαδικασία, με τον καρκίνο να εμφανίζεται 10-15 χρόνια μετά την αρχική HPV λοίμωξη, αλλά μόνο εάν η λοίμωξη επιμένει σε όλη αυτή την χρονική διάρκεια. Το ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί εν τω μεταξύ να εκμηδενίσει τον ιό, και οι αλλαγές των τραχηλικών κυττάρων να αντιστραφούν στο φυσιολογικό.
Οι λόγοι που μόνο κάποιες λοιμώξεις προχωρούν και προκαλούν καρκίνο, δεν διευκρινίζονται. Πάντως αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου διατρέχουν γυναίκες που καπνίζουν, κάνουν κακή διατροφή, έχουν ταυτόχρονα και άλλες λοιμώξεις όπως χλαμύδια, λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, και γενικά έχουν αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα.
Οι αλλαγές των τραχηλικών κυττάρων ανιχνεύονται στην εξέταση Παπανικολάου. Ανάλογα με τον βαθμό ανωμαλίας που θα δείξει η εξέταση, η ασθενής μπορεί να θεραπευθεί ή απλά να παρακολουθείται. Τα προγράμματα προληπτικού ελέγχου και η έγκαιρη θεραπεία έχουν μειώσει δραματικά τα κρούσματα καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στις ανεπτυγμένες χώρες τις τελευταίες δεκαετίες. Για παράδειγμα, το 2002 στηνΑμερική είχαμε 8.7 νέα περιστατικά ανά 100000 γυναίκες (12085 νέα περιστατικά). Από αυτές το 50% δεν είχαν κάνει ποτέ εξέταση Παπανικολάου και ένα επιπλέον 10% είχαν να εξετασθούν 5 χρόνια. Όμως, στις υπανάπτυκτες χώρες της Αφρικής και της Ασίας που το επίπεδο υγείας είναι χαμηλό και δεν υπάρχει πρόληψη, ο καρκίνος αυτός εξακολουθεί να είναι από τους πρώτους σε συχνότητα στον γυναικείο πληθυσμό.
Επίσης, με τον τακτικό γυναικολογικό έλεγχο προλαμβάνονται και πολλές περιπτώσεις καρκίνων του κόλπου και του αιδίου, νόσων που σήμερα σπανίζουν στον δυτικό κόσμο. Το 2002 στην Αμερική είχαμε μόλις 0.7 και 2.3 νέα περιστατικά ανά 100000 γυναίκες αντίστοιχα.
Τα συμπεράσματα λοιπόν που προκύπτουν είναι:

1. Ο ιός HPV είναι τόσο διαδεδομένος, που η HPV λοίμωξη μπορεί να θεωρηθεί μάλλον φυσική συνέπεια της σεξουαλικής δραστηριότητας παρά σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα. 2. Η πλειοψηφία των HPV λοιμώξεων υποχωρούν αυτόματα χωρίς κανένα σύμπτωμα. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις καρκίνων στις οποίες δεν είναι παρών ο HPV. Όλα δείχνουν ότι εκτός από τον ιό υπάρχουν άλλοι πιο σημαντικοί παράγοντες που ευθύνονται για την εμφάνιση του καρκίνου. Αυτοί οι παράγοντες όμως δεν διερευνούνται.
3. Σήμερα τα κρούσματα καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στις ανεπτυγμένες χώρες είναι αναλογικά σπάνια λόγω των προγραμμάτων προληπτικού ελέγχου.

Η Merck λοιπόν κατασκεύασε ένα εμβόλιο, το Gardasil, που είναι σχεδιασμένο να προφυλάσσει από 4 τύπους του ιού HPV, τους 6, 11, 16 και 18. Οι τύποι 16 και 18 ανιχνεύονται στο 70% περίπου των περιπτώσεων καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, και οι τύποι 6 και 11 ανιχνεύονται σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων κονδυλωμάτων. Κλινικές δοκιμές σε γυναίκες μή φορείς του ιού, έδειξαν σχεδόν 100% αποτελεσματικότητα στην πρόληψη προκαρκινικών αλλοιώσεων και κονδυλωμάτων, που προκαλούνται από τους τύπους του HPV που περιέχει το εμβόλιο. Για την μέγιστη λοιπόν αποτελεσματικότητα, συστήνεται ο εμβολιασμός να γίνεται στην ηλικία των 11-12 ετών, πρίν την έναρξη της σεξουαλικής δραστηριότητας, που τα κορίτσια δεν έχουν έρθει ακόμα σ' επαφή με τον ιό. Πάντως συστήνεται να εμβολιάζονται και γυναίκες έως 26 ετών.
Όμως τα αποτελέσματα του μαζικού εμβολιασμού στην πράξη είναι απρόβλεπτα διότι:

1. Το εμβόλιο δεν καλύπτει όλους τους επικίνδυνους τύπους του HPV. Ο μαζικός εμβολιασμός ενέχει τον κίνδυνο να επικρατήσουν οι τύποι του ιού που δεν υπάρχουν στο εμβόλιο, ή να δημιουργηθούν μεταλλαγμένα στελέχη των τύπων που μάχεται το εμβόλιο. 2. Το Gardasil δεν υποκαθιστά τα προγράμματα προληπτικού ελέγχου. Ο εμβολιασμός μπορεί να δώσει ψευδή αίσθηση ασφάλειας σε κάποιες γυναίκες, με αποτέλεσμα να παραλείπουν τον προληπτικό τους έλεγχο και να αυξηθούν έμμεσα τα κρούσματα καρκίνου.
3. Οι κλινικές δοκιμές της Merck διήρκησαν 2-4 χρόνια. Η εταιρία αναφέρει ότι δεν γνωρίζει για πόσα χρόνια παρέχει ανοσία το πλήρες αρχικό σχήμα εμβολιασμού[7].
4. Πολλές γυναίκες εμβολιάζονται για τύπους του HPV των οποίων είναι ήδη φορείς. Ο HPV 16 για παράδειγμα, είναι από τους συχνότερους τύπους στον γυναικείο πληθυσμό[8]. Τα εμβόλια βέβαια δεν θεραπεύουν προϋπάρχουσες λοιμώξεις, μάλλον τις επιδεινώνουν. Περιστατικά HPV λοίμωξης, δυσπλασίας τραχήλου και κονδυλωμάτων μετά την χορήγηση του Gardasil έχουν ήδη αναφερθεί στο VAERS[2].

Συμπεράσματα για το Gardasil

Τις τελευταίες δεκαετίες ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας έχει φθίνουσα πορεία διότι υπάρχει ακίνδυνος και αποτελεσματικός τρόπος πρόληψης. Ο μαζικός εμβολιασμός ως επιπλέον προληπτικό μέτρο είναι ένα επικίνδυνο πείραμα που δεν έχει βάσιμη ιατρική αιτιολογία. Ο κόσμος όχι μόνο δεν ενημερώνεται επαρκώς για τους κινδύνους του Gardasil, αλλά το εμβόλιο συχνά παρουσιάζεται ως το θαύμα της επιστήμης που θα σώσει τις γυναίκες από έναν απειλητικό καρκίνο. Η παραπληροφόρηση αυτή δημιουργεί στους πολίτες ένα πλέγμα συναισθημάτων που καθιστά την επιλογή του εμβολιασμού μονόδρομο. Όμως μόνο ο σωστά ενημερωμένος πολίτης μπορεί να κάνει ορθές επιλογές για θέματα που αφορούν την υγεία του ώστε να μην γίνεται έρμαιο οικονομικών και άλλων συμφερόντων. Ζούμε άραγε σε μια κοινωνία όπου η γνώση διακινείται ελεύθερα και όπου οι άνθρωποι έχουν πραγματικά την δυνατότητα να επιλέγουν;
Το μέλλον μας επιφυλάσσει και άλλες εκπλήξεις. Στο στάδιο των κλινικών δοκιμών βρίσκονται αυτή την στιγμή DNA εμβόλια αποτελούμενα από απλό κυκλικό DNA (πλασμίδιο), στο οποίο έχουν εισαχθεί το γονίδιο που κωδικοποιεί για το επιθυμητό αντιγόνο και ένας εκκινητής για την έκφραση του γονιδίου στα ευκαρυωτικά κύτταρα. Με άλλα λόγια ετοιμάζεται ένα πείραμα γενετικής με απρόβλεπτες συνέπειες, διότι αυτά τα εμβόλια θα τροποποιούν πλέον άμεσα το ανθρώπινο γενετικό υλικό. Οι επιστήμονες υγείας έχουμε υποχρέωση να είμαστε σε επαγρύπνιση και να τοποθετούμε το συμφέρον των ασθενών μας πάνω από κάθε άλλη σκοπιμότητα, διότι οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και το μέλλον της ανθρωπότητας αβέβαιο.
του Υφαντή Βασίλη, Φαρμακοποιού, vasifa@vivodinet.gr, Μάρτιος 2007

http://www.homeopathy.gr/homeopathy/gardasil_side_effects.html

AIDS ΚΑΙ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΙ

AIDS & ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΙ

Πώς τα εμβόλια μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την υγεία. Καινούργιες απαντήσεις σε παλιά ερωτήματα.

Είναι δυνατόν η οποιαδήποτε διαταραχή να θεωρείται μια "ατυχής" συγκυρία στην ζωή ενός ανθρώπου, για την οποία ο άνθρωπος είναι αμέτοχος; Είναι δυνατόν εντελώς αιφνίδια να αποδιοργανωθεί πλήρως ένας οργανισμός την ώρα που πρότινος εθεωρείτο υγιής; Αυτά εμφανίζονται μόλις οι εσωτερικές συνθήκες αλλάζουν και αποτελούν το κατάλληλο υπέδαφος, για να αναπτυχθούν". Γ.Βυθούλκας, Νοέμβριος '87: "Η Νέα Διάσταση στην Ιατρική".
Ο εμβολιασμός εισήχθη στην ιατρική, από τον Eduard Jenner, στα τέλη του 18ου αρχές 19ου αιώνα. "Ισως η μοναδική ευφυία αυτού του ανθρώπου", έγραφε στις 3 Φεβρουαρίου 1923, στο περιοδικό Nation, ο διάσημος Βρεττανός συγγραφέας George Bernard Shaw, "ήταν ότι συνέλαβε, από έναν αγρότη, την ιδέα ότι η έκθεση, στην ευλογιά των αγελάδων, μπορεί να προστατεύσει τους ανθρώπους από την ευλογιά" κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι κτηνοτρόφοι, δεν προσβάλλονταν λιγότερο, από την ευλογιά, απ' ότι άλλα άτομα.
Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις, ο Jenner χρηματοδοτείται μ' ένα τεράστιο για την εποχή ποσόν, και μαζικοί εμβολιασμοί κατά της ευλογιάς καθιερώνονται στην Ευρώπη. Γρήγορα διαπιστώνεται η αναποτελεσματικότητα τους: ενδεικτικά αναφέρεται ότι το 1870 - 71, 1.000.000 άτομα, στη Γερμανία, νόσησαν από ευλογιά, και 120.000 πέθαναν. Το 96% είχαν εμβολιαστεί, και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που πέθαναν είχαν επίσης εμβολιαστεί. Οι μαζικοί εμβολιασμοί διακόπτονταν, αλλά μόνο παροδικά.
Το ζήτημα της σχετικής αποτελεσματικότητας των εμβολιασμών και του ακίνδυνου της χρήσης τους, επανέρχεται κατά διαστήματα κατά τις επόμενες δεκαετίες, μέχρι τις μέρες μας (στο περιοδικό Lancet της 3/2/1923 ο καθηγητής Greenwood χαρακτηρίζει τον Jenner "ένοχο παλιανθρωπιάς" (βλ. επίσης "Ομοιοπαθητική Ιατρική", τεύχος 6: "Εμβολιασμοί: βαρειά περίπτωση επιστημονικής μυωπίας").
Μερικά νεώτερα δεδομένα, περιγράφονται παρακάτω. Η Ανοσολογία, η κατανόηση δηλαδή του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού, αναπτύχθηκε ραγδαία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τα 10-15 τελευταία χρόνια ο ρυθμός επιταχύνθηκε ακόμα περισσότερο, ανάμεσα στ' άλλα και εξ αιτίας της πίεσης από την κοινωνία, για την ανεύρεση ικανοποιητικής θεραπευτικής αντιμετώπισης του AIDS, το οποίο στην φάση εκδήλωσης της νόσου προκαλεί ουσιαστικά κατάρρευση, του συστήματος αυτού άμυνας.
Πού βρίσκονται σήμερα οι προσπάθειες για πρόληψη και θεραπεία της νόσου του AIDS; Παραθέτουμε δύο ενδεικτικές απόψεις. "Σε ερωτήματα πότε θα υπάρξει εμβόλιο ή φάρμακο δεν μπορώ δυστυχώς να πω. Οι κλασσικές μέθοδοι για την παρασκευή εμβολίων δεν λειτουργούν εδώ, κυρίως λόγω της έντονης μεταβλητότητας του ιού του AIDS. Εάν λοιπόν θέλουμε θεαματικά αποτελέσματα, στον τομέα της βασικής έρευνας για το AIDS, δεν υπάρχει δυστυχώς ούτε στον τομέα της πρόληψης ούτε στον τομέα της θεραπείας. Αντικειμενικά κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να ισχυρισθεί, ότι έχει στα χέρια του ένα υποψήφιο εμβόλιο που να προστατεύει από τον ιό, ή ένα φάρμακο που να μπορεί να τον περιορίσει". Μαξίμ Σβάρτζ (γενικός διευθυντής Γαλλικού Ινστιτούτου Pasteur-Paris) "Είμαι απαισιόδοξος για το άμεσο μέλλον καθώς τα επόμενα δέκα χρόνια ο ιός HIV και το AIDS θα συνεχίσουν να εκδηλώνονται". Ρόμπιν Γουάίς (Καθηγητής, Διευθυντής του Cheste Beatty Laborratories - Κέντρο για το AIDS στη Βρεττανία). "ΤΑ ΝΕΑ": 30/7/96.
Αφού λοιπόν μέχρι στιγμής οι προσπάθειες αποβαίνουν άκαρπες σε μία κίνηση, που από τις αρχές του 19ου αιώνα θεωρήθηκε η μεγάλη πρόοδος - το πρώτο ιατρικό θαύμα (το δεύτερο είναι τα αντιβιοτικά), δηλαδή η παραγωγή εμβολίου που να ανοσοποιεί τον οργανισμό, οι προσπάθειες στρέφονται στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων της νόσου: λοιμώξεις, κακοήθειες, νευροπάθειες κτλ.
Δεν είναι άξιο απορίας το γεγονός, ότι και εδώ γίνονται πολλές κινήσεις, αν σκεφτεί κανείς, ότι μόνο τον Ιανουάριο 1995 (με ένα άρθρο στο "NATURE", "περί της βιολογίας του '98"), ανατράπηκαν όλες οι μέχρι τότε απόψεις τόσο περί της συμπεριφοράς του ιού, όσο και περί της αντιδράσεως του οργανισμού: ο ιός, όχι μόνον δεν παραμένει σε ύπνωση, στους φορείς της νόσου (αυτούς δηλαδή που δεν έχουν εκδηλώσει την νόσο), αλλά αντιθέτως πολλαπλασιάζεται ταχύτατα, από την πρώτη στιγμή εισόδου στον οργανισμό. Ενα δισεκατομμύριο ιοί παράγονται το 24ώρο (το 30% του συνόλου που βρίσκονται στον οργανισμό). Ταυτόχρονα το ανοσοποιητικό σύστημα παράγει δύο δισεκατομμύρια 0ϋ4-κύτταρα (ειδικά λευκά αιμοσφαίρια για την καταστολή του ιού), με σκοπό να αναπληρωθούν εκείνα που έχουν ήδη εξοντωθεί από τον ιό. Η νόσος του AIDS αναπτύσσεται όταν τελικά ο οργανισμός, δεν έχει την δυνατότητα να αναπληρώσει τα κύτταρα αυτά (CD4) που καταστρέφονται από τον ιό.
Ανάμεσα στις μεθόδους, της σύγχρονης ιατρικής προσέγγισης για την ονομαζόμενη πρόληψη διαφόρων λοιμώξεων και ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού, είναι και ο μαζικός εμβολιασμός των φορέων του AIDS και των πασχόντων. Διαβάζουμε, από το Current Medical Diagnosis and Treatment, 1994: " Αν και η αποτελεσματικότητα των εμβολίων έναντι του πνευμονιοκοκκου, του Haemophilus influenza, του ιού της γρίπης, της ηπατίτιδος Β, της ιλαράς, συζητείται, εφόσον είναι ασφαλή, όλοι οι ασθενείς, που έχουν μολυνθεί, πρέπει να τα λαμβάνουν"...
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ήδη από το 1986, η σημασία της in vitro ανοσοδιέγερσης, στον πολλαπλασιασμό του ιού του AIDS είχε επισημανθεί, αλλά τα τελευταία χρόνια δόθηκε μεγάλη σημασία στην κατανόηση του φαινομένου αυτού, και in vivo. Στην περαιτέρω ανάλυση του φαινομένου, συνέτεινε η υπόθεση, ότι η αυξημένη συχνότητα του AIDS στις χώρες νοτίως της Σαχάρας, σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες, μπορεί να οφείλεται στη μεγαλύτερη ευαισθησία στον HIV-1 λόγω παρατεταμένης ανοσολογικής διέγερσης από χρόνιες παρασιτώσεις, και συχνές λοιμώξεις από άλλα μικρόβια (εδώ βέβαια θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Γ.Βυθούλκας προηγείται κατά μία 10ετία στη διαμόρφωση παρόμοιου μοντέλου - εξήγησης της έκρηξης του AIDS στην Αφρική: Βλέπε "AIDS και αντιβιοτικά" τεύχος 7 του περιοδικού μας).
Οι μελέτες που έγιναν, περιέλαβαν φορείς του AIDS (όχι νοσούντες), στους οποίους χορηγήθηκαν διάφορα εμβόλια (διαφορετικό σε κάθε μελέτη): π.χ. γρίπης, ηπατίτιδος, τετάνου, πνευμονιοκοκκου, και στη συνέχεια, ελέγχθηκαν τα επίπεδα του ιού στον οργανισμό. Τα αποτελέσματα ήταν συνταρακτικά: "Ο πολλαπλασιασμός του ιού μετά τον εμβολιασμό ή λοίμωξη παρουσιάζει αναλογίες. Ο αντιγονικός ερεθισμός είναι εκείνος που ευνοεί την ανάπτυξη και πολλαπλασιασμό του ιού." "Μετά τον εμβολιασμό η ιαιμία αυξήθηκε 2-36 φορές και επανήλθε στα προ του εμβολιασμού επίπεδα μετά έξι βδομάδες". "Με δεδομένη τη σημαντική ενεργοποίηση του ιού μετά τον εμβολιασμό, είναι πιθανόν ότι η ανοσολογική ενεργοποίηση, σχετιζόμενη με μια ευκαιριακή λοίμωξη, θα μπορούσε να προκαλέσει μια περισσότερο δραματική διέγερση της αναπαραγωγής του ιού".
Ακόμα περισσότερο: "παρ' όλο που δεν μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, είναι πιθανόν ότι υποκλινική λοίμωξη ή άλλη αντιγονική διέγερση όπως π.χ. αλλεργία μπορεί να οδηγήσει σε πολλαπλασιασμό του ιού".
Μετά από αυτά συνεχίζουν με ένα in vitro πείραμα: Τα P.B.M.C. (τα μονοπύρηνα του περιφερειακού αίματος), υγειών vitro πείραμα: Τα P.B.M.C. (τα μονοπύρηνα του περιφερειακού αίματος), υγειών ατόμων, γίνονται πιο ευαίσθητα στον ιό HIV, εάν έχει προηγηθεί εμβολιασμός, σε σχέση με πρώτο εμβολιασμό.
"Αυτό μας κάνει να υποθέσουμε ότι έκθεση στον HIV-1 κατά τη διάρκεια ανοσολογικής διέγερσης σε κάποιο αντιγόνο, μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα λοίμωξης από τον ιό".(!...)
Με άλλα λόγια τα παραπάνω λένε, ότι τα εμβόλια όχι μόνο δεν έχουν "συζητήσιμη" αποτελεσματικότητα, στους φορείς του AIDS, αλλά σαφέστατα επιδεινώνουν την άμυνα του οργανισμού διεγείροντας τον πολλαπλασιασμό του ιού. Και το κυριότερο : το ίδιο συμβαίνει και σε υγιή άτομα, των οποίων τα κύτταρα αν βρίσκονται σε κατάσταση ανοσοδιέγερσης (π.χ. από εμβόλιο, λοίμωξη), καθίστανται περισσότερο ευαίσθητα στον HIV-1. (Το τελευταίο έχει επιβεβαιωθεί μόνο in vitro, για προφανείς λόγους).
Τα ερωτηματικά που προκύπτουν είναι πολλά: είναι ή όχι πιθανό ανάλογη ευαισθησία του οργανισμού να αφορά και άλλους ιούς - μικρόβια κ.λ.π., μετά από αντιγονικό ερεθισμό (όπως π.χ. μετά από εμβόλιο); Πότε και πώς γίνονται αντιληπτές τέτοιες επιπτώσεις άμεσες και απώτερες;
Με βάση, το ότι "διαφορές" στην ανοσολογική διέγερση μετά εμβολιασμό, έχουν διαπιστωθεί, σε σχέση με το H.L.A. (γενετικό υλικό που συνδέεται με την άμυνα του οργανισμού) είναι ή όχι απαραίτητο να διερευνηθεί ο ρόλος του εμβολιασμού και των άλλων ανοσοθεραπειών, "καθώς μερικούς ο εμβολιασμός όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά μπορεί να 'ναι και επιβλαβής2".
Την ανάγκη αλλαγής - τροποποίησης του μοντέλου υγεία, περιγράφει ο καθηγητής νευρολογίας Oliver Sacks, στην εισαγωγή του βιβλίου του: "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του μ' ένα καπέλο": "Για να ξαναδώσουμε στο ανθρώπινο ον την κεντρική του θέση -το ανθρώπινο υποκείμενο που υποφέρει, βασανίζεται, μάχεται - πρέπει να εμβαθύνουμε ένα ιατρικό ιστορικό στο επίπεδο μιας αφήγησης ή ενός διηγήματος' τότε μόνο έχουμε στη διάθεση μας ένα "ποιος", όπως ένα "τι", ένα αληθινό πρόσωπο, έναν ασθενή σε σχέση με μια αρρώστεια".
Φώτης Μπόμπος: Παθολόγος - Ομοιοπαθητικός




http://www.homeopathy.gr/homeopathy/aids_vaccinations_homeopathy.html